Strona:Szymon Tokarzewski - Na Sybirze.djvu/59

leona, przedstawiały osoby w tym zakątku świata nieznane, lecz dla wygnańców Polaków było to upajającą rozkoszą patrzeć na te ukochane oblicza!...
 Gawęda w tem dobranem kółku snuła się żywo i swobodnie.
 Jej podstawą i niezrywającym się wątkiem były opowiadania o huraganach, które nas z Ojczyzny porwały, i aż do tej ziemi wygnania przypędziły, opowieści o naszych osobistych przygodach, o losach innych braci, z którymi łączyły nas niegdyś węzły jednakich celów i wspólnej działalności; o losach tych, z którymi spotykaliśmy się w więzieniach, na etapach, w pochodach.
 Zaiste! był to temat i bogaty i niełatwy do wyczerpania!...
 Śród takich rozmów nagle w izbie pojawił się jakiś młodzieniec.
 Rozglądał się bystro, a, wyszukawszy wzrokiem gospodarza, przywołał go na migi.
 Wyszli obadwaj
 Niebawem Hirszfeld wrócił zaambarasowany.
 — Cóż za kazus niemiły! — rzekł do profesora Żochowskiego, — kiedy mam u siebie tak drogich sercu gości jak wy, zjeżdżają kupcy, z którymi handluje mój chlebodawca. A trzeba wam wiedzieć, moi drodzy, że nasze stosunki handlowe sięgają bardzo daleko, aż Buchary i Kaukazu, a nawet Chin. I wyobraźcie sobie,