Strona:Szymon Tokarzewski - Na Sybirze.djvu/90

ną ognia” od wieków nazywanej, w wielu miejscach wydobywają się wprost z ziemi...
 — Wszak te właśnie okolice czciciele ognia Gwebrowie uważają za miejscowości święte.
 Dwie doby ten pierścień płomienny okalał nasz obóz...
 Trzeciej nocy dopiero chlusnęła ulewa, po której zostaliśmy pogrążeni w ciemnościach zupełnych...
 Często, oj! często, górale wyprawiali nam takie iluminacye i fajerwerki. Tylko, żeśmy się z czasem do nich przyzwyczaili, aż wreszcie patrzyliśmy na nie obojętnie, całkiem bez trwogi.
 — A i tak się też przytrafiało: maszerujemy... Nagle daje się słyszeć skądciś podziemny huk, szum, bulgotanie, jakgdyby gotującej się wody...
 Zaczem pod naszemi stopami rozstępuje się grunt — i wraz ze swego wnętrza wyrzuca szlam wrzący, kłęby smrodliwych gazów, które najczęściej zapalały się płomieniem.
 To były erupcye błotnych wulkanów, mających kształt stożków niedużych...
 Oj! i ziemia kaukazka i kaukazcy górale ze wszystkich sił swoich i wszelkimi sposobami zacięcie bronili swej niepodległości...
 — Z wąwozu Palia-duta, w Dagestańskiej obłasti, wielu kulami przeszytego, uniesiono mnie prawie bez życia...
 — Następnie, w Zabajkalskim kraju, w Pio-