Strona:Szymon Tokarzewski - Na Sybirze.djvu/97

tłustych i korzennych nasycał, same wyziewy alkoholu odurzały, sprawiając niesmak i ckliwość nieznośną. Przytem coraz bardziej wzmagające się hałasy, piski, wstrętny zgiełk, świszczący rechot obmierził mi tę jadłodalnię i zarazem przybytek hulanek — pragnąłem wydostać się stąd corychlej, aby świeższem odetchnąć powietrzem.
 Wyszedłem do przedsionka.
 Ze zdumieniem zastałem drzwi wchodowe zamknięte i zaryglowane.
 Strzegący ich pachołek, któregom grzecznie poprosił, aby mnie wypuścił na ulicę, gestem wskazał fagasa, zagłębionego w poręczowem krześle, zabarykadowanem paru stołami.
 Zwróciłem się do pachołka z tą samą prośbą.
 — Pokwitowanie — rzekł, wyciągając do mnie rękę.
 — Jakież to pokwitowanie? — spytałem zdziwiony.
 — Nu’s! żeście zapłacili wszystko, co się od was należało w kasie.
 — Ależ odemnie nic się nie należało kasie, ja tutaj nic nie jadłem, ani piłem.
 — Wszyscy tak powiadają, a przecież każdy tu je i pije...
 — Milcz, gburze, nie obrażaj mnie podejrzeniem o złodziejstwo i oszustwo! — krzyknąłem w pasyi najwyższej.