Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/105

jej łóżku i wpatrując się w zaspane jeszcze jasno-orzechowe oczy szeptała:
 — Obudziło się już moje jagniątko, obudziło się moje Tru-tu-tu-tu. Moja perełeczka, moje jedyne szczęście…
 A po tym pytała:
 — I cóż śniło się mojemu złotku?
 Znały się i rozumiały się świetnie, chociaż obie nie miały pociągu do zwierzeń. Jednak panna Agata już nazajutrz po przyjeździe Moniki zapytała ją:
 — Któż to jest ten pan Justyn?
 I Monika zaczęła obszernie opowiadać, lecz opiekunka przerwała jej:
 — Nie o to mi chodzi. Chciałabym tylko wiedzieć czym on jest dla ciebie?
 Monika zaśmiała się:
 — Ależ niczym, ciociu. Ot, przyjacielem, bardzo dobrym przyjacielem. A teraz w dodatku — kuracjuszem.
 — Kuracjuszem?… Cóż to znaczy?
 — Gdybyś mi dała opowiedzieć do końca, to byś wiedziała.
 — No więc mów.
 Panna Agata w skupieniu wysłuchała historii przyjaźni Marka i Justyna oraz zjawienia się na horyzoncie jakiejś złej uwodzicielki, może szantażystki, przed którą Justyna trzeba ratować i wywozić niemal przemocą z Warszawy.
 — A jak ci się podoba, ciociu, pan Justyn? — zapytała.
 — To zależy…
 — Od czego?
 — Od tego, jak się tobie podoba.
 Monika zrobiła rozkapryszoną minkę:
 — Nie rozumiem.
 — Nie?.... Otóż, jeśli on się tobie podoba, to mnie to nie podoba się wcale.
 Monika usiadła na łóżku:
 — Dlaczego?
 — Bo to zdaje się niedorajda.
 Zapanowała cisza. Po dłuższej pauzie Monika odpowiedziała z chłodną dystynkcją: