Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/106

 — Nie przypuszczałam ciociu, że możesz wydawać o ludziach tak powierzchowne sądy.
 I zaraz dodała:
 — Muszę się już ubierać.
 Panna Agata bez słowa pocałowała ją w czoło i wyszła z pokoju.
 I Justyn zresztą dostrzegł w sposobie traktowania go przez starą pannę ów ton bacznej, a niepobłażliwej obserwacji. Przyjęła go dość nasrożona, a każdej jej zwrócenie się doń było jakby pytaniem egzaminatora.
 — Panna Agata nie darzy mnie łaskawością — powiedział Monice.
 — O nie, myli się pan… To jest najlepsza istota… Ma tylko taki sposób bycia.
 — Możliwe — wymijająco zakończył Justyn.
 Na szczęście rzadko widywał pannę Agatę, która w niczym nie zmieniła swego trybu życia i od świtu do późnego wieczora zajmowała się gospodarstwem, rzadko wpadając do dworu. Jej nakrycie przy stole przeważnie stało puste, bo i jadała często na folwarku.
 Justyn z konieczności czas spędzał niemal wyłącznie z Moniką. Nie ciężyło mu to zresztą bynajmniej. Nigdy nie brakło im tematów do omówienia. Często, kładąc się spać, przypominał sobie jeszcze mnóstwo rzeczy, o których miał jej powiedzieć.
 Wbrew pesymistycznym warszawskim przewidywaniom wspomnienia pani Dolly nie tylko nie przerywały mu snu, lecz stopniowo z biegiem czasu mijały nieraz całe dni i ani razu myślą nie wracał do nich. Główną tego przyczyną, jak sądził, była kojąca nerwy wiejska cisza, odpoczynek no i wiosna, wspaniała, jasna, bujna, z godziny na godzinę pęczniejąca żywymi sokami, rozśpiewana, pachnąca rozoraną glebą.
 Budził się bardzo wcześnie wypoczęty i spragniony zaczynającego się dnia. Nie zdarzyło się, by zbiegając do jadalni nie zastał tam już Moniki. Jedli śniadanie razem i razem czym prędzej wybiegali z domu.
 O kwadrans dobrego marszu od Kopanki zaczynały się wzgórza, porosłe gęstym lasem. W tamtą stronę chodzili naj-