Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/161

 — Świetnie uchwycone podobieństwo i ruch. Czyś rysował to w Kopance?
 — Nie. Tutaj.
 — Z fotografii?
 — Z pamięci.
 — Masz świetną pamięć wzrokową — z podziwem zauważył Marek. W jego głosie nie było żadnego ukrytego akcentu i Justyn czuł się tym zaskoczony.
 — Panna Monika ma tak charakterystyczny typ — bąknął — że zapamiętać nie trudno.
 I chcąc czym prędzej zmienić temat, dodał innym tonem:
 — No, ale siadaj. Wspominałeś, że masz jakąś ważniejszą sprawę.
 — Tak — skinął głową Marek — ale dotyczy ona właśnie Moniki.
 Krew zbiegła się Justynowi do serca i podniósł zaniepokojony wzrok na przyjaciela, lecz jego rysów nie mógł widzieć dokładnie. Marek usiadł tyłem do światła.
 — Moniki?…
 — Oczywiście, Moniki, ciebie i mnie.
 — Nie rozumiem… — zdołał wyszeptać Justyn.
 Marek swobodnie sięgnął do stojącego na biurku pudła, wydobył zeń papierosa, zapalił i powiedział:
 — Zacznijmy od tego, że muszę ci postawić pewien zarzut…
 — Marku — przerwał zgnębionym głosem Justyn. — Masz prawo mnie najsurowiej oskarżać, ale wiedz, że nie ma na mnie cienia, nie ma źdźbła świadomej winy!
 — Owszem, zaprzeczył Domaszewicz. — Winien jesteś, że pokochawszy Monikę nie powiedziałeś mi tego po prostu i otwarcie. Należało tak postąpić. Nie sądzę, by zabrakło ci odwagi cywilnej. Po prostu błędnie oceniłeś sytuację. Zdawało ci się, że ucieczką i odsunięciem się od Moniki zdołasz zmienić jej uczucia, a zagłuszyć swoje. Byłeś nawet tak naiwny, że spodziewałeś się w ten sposób rzucić ją w moje ramiona. Gdybyś od razu przyjechał do mnie i po męsku rzecz przedstawił, wszyscy troje uniknęlibyśmy bolesnej szarpaniny i niepotrzebnych cierpień. Wszyscy troje, a przynajmniej dwoje z nas trojga.