Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/187

 — Justyn uśmiechał się z przymusem, usiłując zamaskować wszystkie te uczucia, które napełniły go znowu smutkiem i niepokojem.
 — Istotnie, bardzo miłe dziecko — powiedział.
 Głosu jednak nie mógł zupełnie opanować i w jego brzmieniu Monika natychmiast wyczuła ton tak bardzo kontrastujący z jej uniesieniem. Postawiła małą na ziemi i zapytała:
 — A może ty jesteś niezadowolony, że ją tu sprowadziłam?
 Zgasła od razu i w jej oczach zjawiła się obawa.
 — Broń Boże! — pośpiesznie zaprotestował Justyn. — Dlaczego mam być niezadowolony. Bardzo mi przyjemnie. To rzeczywiście śliczne dziecko. Czyjeż to?
 — Tej szwaczki z góry. Pozwoliła mi zabrać Małgosię na kilka godzin. Jeśli jednak ty się gniewasz…
 — Moniko! Cóż znowu! Powtarzam ci, że cieszę się. Masz przynajmniej jakąś rozrywkę.
 — Jeżeli ci jednak sprawia jakąś przykrość…
 — Najmniejszej.
 By rozwiać jej podejrzenia sam wziął dziewczynkę na ręce, lecz dziecko zaczęło płakać, wobec czego oddał ją Monice.
 — Idź do pani — powiedział trochę zażenowany i czym prędzej wyszedł z pokoju.
 Przy kolacji sam wrócił do tego tematu:
 — Mogłabyś częściej zabierać do siebie tę małą. Przypuszczam, iż jej matka, jako kobieta pracująca, będzie ci nawet wdzięczna za to.
 Lecz Monika najniespodziewaniej posmutniała.
 — Nie, kochanie — powiedziała patrząc w talerz. — Lepiej nie.
 — Ależ dlaczego. Zapewniam cię, że nie sprawia mi to żadnej przykrości.
 — Wiem, ale chodzi mi o inną rzecz.
 — O cóż?
 — Widzisz, obawiam się, że zbyt ją pokocham, że zanadto się do niej przywiążę.
 — Więc cóż to szkodzi?
 — Ty tego nie rozumiesz. Przecie Małgosia ma własną matkę.