Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/208

kochając jednego mężczyznę i kochając go naprawdę, może… że tak powiem… znaleźć satysfakcję w… towarzystwie innego…
 — Przecie to takie proste!
 — Nie dla mnie.
 Pani Kasia spojrzała nań wesoło:
 — Czy pan nigdy nie zdradził żony?
 — Nigdy, proszę pani. Nigdy nie odczuwałem najmniejszej ku temu ochoty.
 — Wierzę panu, ale w takim razie ręczę, że nigdy też nie rozstawaliście się na czas dłuższy.
 — To prawda — przyznał. — Ale upewniam panią, że nawet najdłuższe rozstanie…
 — No, no — przerwała — niech pan nie przesadza!
 — W tym nie ma przesady.
 — Radzę spróbować, a wtedy mówić — upierała się. — Naturalnie jest to kwestia temperamentu. Jednym dość byłoby tygodnia, innych zmógłby dopiero miesiąc, czy dwa. Niech pan siebie wystawi na próbę. Radzę.
 Wzruszył ramionami:
 — Dziękuję pani, ale z rady nie skorzystam. I nie zmienię też swego zdania. Gdy się kogoś głęboko kocha, zdrada jest w ogóle nie do pomyślenia.
 Pani Kasia zniecierpliwiła się:
 — Ach! Zdrada, zdrada! Cóż to za wielkie słowo! Po co wpadać w sugestię, takich przytłaczających wyrazów, takich gorszących określeń, które już brzmią jak potępiający wyrok.
 — Jakież inne znajdzie pani słowo? — zapytał nie bez ironii?
 — Jakie? — Nie wiem… Płochość… lekkomyślność… zapomnienie się. Zresztą nie chodzi o słowo, lecz o treść. Zdrada byłaby wówczas, gdybym pokochała innego, albo gdybym przynajmniej wolała go od męża.
 — Z tego wynika, że pani jednak woli męża niż… tego pana?
 — Niż Zaleskiego?…
 Pani Kasia wybuchnęła głośnym, szyderczym śmiechem, którego długo nie mogła powstrzymać.
 — Ależ panie! Jakże mogę porównać tego otłuszczonego