Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/216

go z tego lasu nie wypłoszy nawet dźwięk trąb sądu ostatecznego!
 Znowu zapanowała wesołość, a liczne dowcipy odwróciły ogólną uwagę od Jotarskiego.
 Korzystając z tego, rotmistrz zwrócił się półgłosem do siedzącego obok Justyna:
 — Chyba nie ma mi pan tego za złe, że zachwycam się pańską uroczą małżonką?… Ale musiał pan już przyzwyczaić się do składanych jej hołdów…
 Justyn uśmiechnął się doń przyjaźnie:
 — Te hołdy, rotmistrzu, utwierdzają mnie tylko w wysokim mniemaniu o moim własnym guście…
 Na wieczornym dancingu Jotarski bardzo dużo tańczył z Moniką. Przesiadł się zresztą do ich stolika razem z Horbowskimi. Justyn nie lubił tańczyć i tylko przez grzeczność dwa razy w ciągu wieczoru poprosił panią Kasię i raz Monikę.
 — Może już pójdziemy spać? — zaproponowała Monika, gdy skończyli tango.
 — Cóż znowu — zaoponował. — Bawisz się dobrze, wytańczysz się, masz doskonałego dansera…
 — Tak — przyznała — pan Jotarski tańczy niezrównanie.
 — Więc właśnie. Zostaniemy do końca.
 — A może uważasz — podniosła nań oczy — że za dużo z nim tańczę?… Może to nie wypada?…
 — Śmieszne obiekcje, kochanie. Skąd ci to do głowy przyszło. Tańcz, jak najwięcej.
 Jotarski późnym wieczorem odprowadził ich do pensjonatu.
 Monika rozbierając się nuciła jakieś tango i co chwila powtarzała, że jest „tak przyjemnie zmęczona“.
 — Ach, jaka szkoda, że ty nie lubisz tańczyć — zawołała wreszcie. — To twoja jedyna wada.
 — Mam ich więcej — bąknął wymijająco i dorzucił od niechcenia. — Ten rotmistrz to sportowiec z krwi i kości.
 — Na takiego wygląda.
 — A przy tym ma niezwykle ujmujące obejście. Bardzo mi się podoba.
 — Owszem — przyznała Monika — bardzo miły.