Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/217

 — Zauważyłaś, jak wdzięczą się doń te wszystkie panie? — spytał Justyn.
 — Nie, ale on może mieć powodzenie. Jest bardzo przystojny i taki męski. Czemu nie rozbierasz się, kochanie… W łazience na szafce położyłam ci świeżą piżamę.
 — Dziękuję ci.
 Rozbierając się i myjąc w łazience słyszał wciąż, że Monika nuci to tango. Kładąc się do swego łóżka powiedział:
 — Szkoda, że rotmistrz nie mieszka w Warszawie. Mielibyśmy miłego znajomego i kompana.
 — On, zdaje się, stale przebywa gdzieś w Małopolsce, czy na Kresach. Wspominał mi o tym.
 — Nie, kochanie, na Pomorzu — poprawił Justyn.
 — Możliwe. Ach, jak ja będę dzisiaj świetnie spała! Można już zgasić lampę?
 — O, proszę cię.
 — Dobranoc najdroższy — przysunęła się doń i pocałowała w usta.
 — Dobranoc Moniko, śpij smacznie.
 Po chwili jednak rozmyślań w ciemności i ciszy odezwał się znowu:
 — Robi wrażenie bardzo przyzwoitego człowieka. Prawdziwy dżentelmen.
 — O kim mówisz?
 — O Jotarskim. Mało się spotyka mężczyzn…
 Nie dokończył, gdyż Monika usiadła na łóżku i zapaliła światło. Mrużąc oczy wpatrywała się weń z niepokojem:
 — Słuchaj, Justynie — powiedziała cicho. — Dlaczego nie przestajesz o nim mówić?
 Zmieszał się i udając, że ziewa, zasłonił usta dłonią:
 — Nie przestaję?… Ale cóż znowu. Poprostu poznaliśmy go, wydał mi się sympatyczny…
 — Justynie, ty się gniewasz na mnie, że za wiele z nim tańczyłam?
 — Nie miejże mnie za mamuta — oburzył się.
 Monice jednak jego oburzenie nie wydało się szczere i niemal bliska płaczu zapytała: