Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/220

przepełnienie. I zresztą narazimy się na śmieszność, jak dwie papużki-nierozłączki.
 — Ja nie chcę, żebyś sam jechał…
 — Nie bądź że małą kapryśną dziewczynką — perswadował z uśmiechem.
 — Ja się zanudzę na śmierć bez ciebie.
 Przekonywał ją póty, póki nie zgodziła się. Na podwieczorku znowu się spotkali z całym towarzystwem, które wiadomość o wyjeździe Justyna przyjęło z żalem. Jedyna rzecz, której się obawiał to jest jakichś niesmacznych aluzyj, nie było, gdyż pan Zaleski skaleczył sobie nogę na plaży i na dancing nie przyszedł.
 Pod wieczór zaczął padać deszcz, dość jednak gęsty, by odstraszyć wszystkich, od zamiaru odprowadzenia, wyjeżdżającego, do dość odległego postoju samochodów. Tylko Monika uparła się, że pójdzie.
 — Ależ nie możesz sama po ciemku wracać — usiłował przekonać ją Justyn.
 — Nic mi się nie stanie.
 — Chyba, że któryś z panów będzie tak uprzejmy…
 Rotmistrz Jotarski zerwał się z miejsca:
 — Z całą przyjemnością służę pani, jeżeli pani pozwoli?
 — Dziękuję panu bardzo — powiedział Justyn. — Obawiam się tylko, że pan przemoknie.
 — Na przemoknięcie mam idealny sposób: — wysuszę się później — zaśmiał się oficer.
 Mały parasol Moniki nie mógł zasłonić obu panów, deszcz zresztą stawał się coraz rzadszy i nim doszli do stacji samochodów ustał zupełnie.
 — Nie pozwólcie tu państwo mojej żonie nudzić się — mówił Justyn do rotmistrza, zajmując miejsce w aucie i zwróciwszy się do niej dodał: — Baw się, kochanie, jak najlepiej.
 — Wracaj prędko — szepnęła Monika.
 — Będę się starał — zapewnił ją i auto ruszyło.
 Justyn skłamał. Nie tylko nie miał zamiaru przyśpieszać swego powrotu, lecz chciał zostać w Warszawie jak najdłużej. Nieprawdę też powiedział, że wzywają go pilne interesy. W Warszawie nie miał nic do roboty i nikt go nie wzywał. Po prostu