Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/235

 Justyn przyglądał się z nie ukrywanym obrzydzeniem El-Sobie i tłumom pątniczek, rozmyślając ile to chorób roznoszą one z tego miejsca ohydnego zabobonu. Zauważył, że niektóre z nich swoją gorliwość posuwały aż do popadnięcia w stan ekstazy czy orgazmu. Ze zdumieniem też usłyszał od jednego z towarzyszących mu Anglików, że wśród tych kobiet zdarzają się i przebrane europejki.
 Wycieczka ta pozostawiła w pamięci Justyna tak mocne wrażenie, że nawet w tydzień później, gdy wrócił do Tunisu, wciąż w rozmowach powracał do El-Soby. Pewnego dnia, gdy mówił o tym z panem de Bouvage i gdy umilkł w chwili zbliżenia się Moniki, przy której nie wspominał ze zrozumiałych względów o owej skale, Monika zapytała:
 — Czym panowie są tak przejęci?
 Zanim Justyn zdążył coś powiedzieć, Francuz odrzekł:
 — Mąż pani opowiadał o skale przywracającej płodność kobietom.
 — Przywracającej płodność? — z najwyższym zaciekawieniem zawołała Monika.
 Justyn musiał chcąc nie chcąc opisać swoje wrażenia z wyprawy do cudownej skały, a skutek był taki, że tegoż popołudnia Monika, znalazłszy się z mężem sam na sam, powiedziała:
 — Nie może mi wyjść z głowy ta historia. Oczywiście, że jest to przesąd, ale…
 — Ale co?
 — Ale skoro do kilkuset lat ludzie wierzą w skuteczność jakiegoś przesądu, nasuwa się pytanie, czy nie jest naprawdę skuteczny.
 — Nonsens — wzruszył ramionami. — Zastanów się sama. W jaki sposób może na bezpłodność pomóc dotykanie się do kawałka piaskowca! Nie mogą tu nawet wchodzić w grę żadne oddziaływania chemiczne, bo powtarzam ci, że to zwykły piaskowiec.
 Monika milczała.
 — Jedno jest pewne, że można przez to nabawić się najstraszliwszych chorób.
 — Widocznie są kobiety — powiedziała — gotowe nawet na zarażenie się, byle mieć dziecko.