Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/248

Justyn ma zamiar też wkrótce kupić samochód. Wtedy nauczę się prowadzić.
 Justyn odwrócił się do niej:
 — Mogłabyś i teraz nauczyć się. Poprosisz Marka, a jeżeli on zechce…
 — Zechciałbyś?
 — O, z całą przyjemnością.
 — Naprawdę? — ucieszyła się.
 — To nie jest wcale takie kłopotliwe…
 — Dziękuję ci, Marku.
 Justyn dodał:
 — A wyobrażam sobie, jak łatwo się nauczy. Marek ma wielkie zdolności pedagogiczne, jeżeli chodzi o zaznajomienie kogoś z mechanizmami.
 Monika zdziwiła się:
 — A skąd ty o tym wiesz?
 — Skąd wiem? — zaśmiał się Justyn. — Bo nauczył mnie w parę godzin obchodzić się z pewną maszynką.
 — Z jaką maszynką?
 Marek uśmiechnął się:
 — Justyn mówi o karabinie maszynowym.
 — Brr… — wstrząsnęła się Monika. Tego wcale nie chciałabym umieć. W ogóle mam nieprzezwyciężony strach przed wszelkimi narzędziami śmierci.
 — Jeżeli o to chodzi — zauważył Marek — samochód jest nie gorszym narzędziem śmierci od kulomiotu. Ta tylko różnica, że kulomiot jest niebezpieczny, gdy się z nim umiemy obchodzić, auto zaś wtedy, gdy nie umiemy.
 Wieczorami Marek po dawnemu zamykał się u siebie na górze. Justyn, którego ulokowano również na piętrze, nieraz jednak do późnej nocy słyszał kroki przyjaciela. Ile wszakże razy pukał do jego drzwi, kroki milkły i nie było żadnej odpowiedzi. Pokoje Janki, dziecinny i Moniki były na dole.
 Stefan wyjechał wcześniej, gdyż musiał jeszcze wpaść na jeden dzień do siebie, by przed dłuższą nieobecnością rozmówić się z rządcą.
 Justyn wyjeżdżał nazajutrz. Mógł wprawdzie zostać dłużej, lecz nie chciał.