Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/254

 — Kwestia pełnej świadomości otoczenia i własnych ruchów, no i panowania nad nimi — powiedział po namyśle.
 — Nie wiem, ale czuję się z tobą zupełnie bezpieczna. Mogłabym zamknąć oczy, chociażby droga biegła nad przepaściami.
 — Daruj — zaśmiał się wesoło. — Ale nie zrewanżuję ci się takim zaufaniem. Przynajmniej teraz.
 — Nie tylko teraz. W ogóle. Zresztą myślę, że na ten rodzaj zaufania może zdobyć się tylko kobieta.
 — Dlaczego tak sądzisz?
 — Bo wypływa to nie z przeświadczenia o umiejętności człowieka, któremu powierzamy życie, lecz z intuicji. To jest zaufanie instynktowne. Mężczyzna bez obawy wsiądzie do samochodu prowadzonego przez kierowcę, o którym wie, że ma doświadczenie i wszelkie inne kwalifikacje. Kobiecie dość spojrzeć na mężczyznę, by wiedzieć od razu, czy można mu powierzyć swoje bezpieczeństwo, czy nie.
 — Dotyczy to tylko samochodu? — zapytał.
 — Samochodu, samolotu, okrętu…
 — …lokomotywy i innych środków lokomocji — podchwycił.
 Zrozumiała jego intencję:
 — Nie — zaprzeczyła. — Nie tylko środków lokomocji. Wiesz dobrze, co mam na myśli.
 — Moniko, przeceniasz moją domyślność.
 — Więc w ogóle życia. Tak, życia. Są mężczyźni, w których nieomylnie wyczuwamy to, co nazwałbym talentem kierowniczym. A talent ten jednakowo gwarantuje bezpieczeństwo tym, którzy mu zaufali, zarówno w samochodzie, jak chociażby w całym życiu.
 — Po chwili dodała:
 — Rzecz, zdaje się, polega na tym, że umieją kierować przede wszystkim własnym życiem.
 Marek zmarszczył brwi i wybuchnął krótkim nieprzyjemnym śmiechem:
 — Miejże litość i nie kpij ze mnie!
 Jednocześnie pochylił się naprzód, i zdwoił szybkość. Wilgotny jeszcze od rannej rosy żwir z gwizdem wyrywał się spod