Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/268

 — On?… Nie ma obawy… No, macie to tango.
 Puściła płytę, a Marek uśmiechnął się do Moniki:
 — Zatańczysz?
 — Jeśli chcesz…
 Janka usiadła przy stole i zdawała się być zajęta nalewaniem herbaty do filiżanek.
 — Czy pamiętasz — odezwał się przyciszonym głosem Marek — kiedy tańczyliśmy ostatni raz?…
 — Tak — cicho odpowiedziała i jej palce na ramionach Marka zacisnęły się mocniej.
 — Pewno wyszedłem z wprawy. Od owego dnia nie tańczyłem ani razu.
 Nie, odpowiedziała. Zamknęła oczy i usiłowała odgadnąć co tak nieodparcie pobudziło jej wspomnienia. Nie sama pamięć i nie sama wyobraźnia nawet nie to, że wokół talii czuje jego rękę… Noc… I nagle poznała: Jego zapach, zapach wody lawendowej i tytoniu.... Tyle czasu minęło, a jest jak wtedy. Wystarczy zapomnieć, na chwilę zapomnieć o tych kilku latach, a przeszłość stanie się teraźniejszością.
 Janka zabrała się do zakładania nowej płyty:
 — Jeśli nie jesteś zanadto sfatygowany — powiedziała — to poświęć się jeszcze dla mnie. Szkoda, żeśmy nie zatrzymali doktora.
 — Służę ci. Nie męczę się tak łatwo — zgodził się uprzejmie.
 Po tym tańcu Janka westchnęła z żalem:
 — Szkoda, że nie ma tu płyty z tym strausowskim walcem, który tak lubiliście kiedyś. Ale wiecie co? Okna są pootwierane, będzie tu doskonale słychać. Pójdę do salonu i zagram na fortepianie.
 — Ach, nie warto, Janko — zawołała Monika.
 — Dlaczego?… Sama sobie chętnie zagram coś z owych czasów, a później dla was walca.
 — Pomogę ci otworzyć fortepian — ofiarowała się Monika. Nie chciała sama sobie przyznać się do tego, lecz obawiała się pozostania sam na sam z Markiem. Odkąd bawiła w Zapolu, nigdy nie odczuwała tego w taki sposób, dziś jednak nie wiadomo skąd wzięło się to zażenowanie.