Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/285

Wszystkie ludzkie sprawy wydają się proste tylko tym, którzy sami są nie bardziej skomplikowani niż bydlęta.
 Monika wyciągnęła doń ręce:
 — Czy przebaczasz mi, Marku? Przebaczasz?…
 — Niech ci dobrze będzie na świecie — odpowiedział cicho. — A jeżeli pozwolisz mi, jeżeli nie zamąci to twego szczęścia, od czasu do czasu przyjeżdżać będę do Warszawy, by chociaż zobaczyć ciebie i kilka słów z tobą zamienić. Myślę, że Justyn…
 Potwierdziła z przekonaniem:
 — O, na pewno. Justyn zawsze zostanie twoim przyjacielem.
 Marek zamyślił się:
 — To dziwne — odezwał się po pauzie. — Jesteśmy przyjaciółmi i nie możemy tego zmienić nawet to, że staliśmy się wrogami… No, ale nie mamy już wiele czasu… Bądź szczęśliwa, Moniko…
 Chciała mu odpowiedzieć:
 — Bądź szczęśliwy, Marku — lecz w jego oczach dostrzegła tak bezbrzeżny smutek, że zrozumiała, jak ostrym kontrastem zabrzmiałoby wobec niego takie życzenie.
 — Marku — powiedziała. — Czy wolno mi o coś cię prosić?
 — Słucham cię?
 — Przełamałeś swój nałóg. Przestań pić. Obiecaj mi, że w tym wytrwasz.
 — Dlaczego żądasz tego ode mnie?
 — Dlaczego?… Bo nie zaznałabym spokoju, bo przecie ta myśl gnębiłaby mnie, bo… Marku, czy ty sądzisz, że potrafię być obojętna na to co ciebie dotyczy?
 W jej oczach zaszkliły się łzy. Marek zbladł i milczał przez chwilę.
 — Dobrze — powiedział wreszcie. — Obiecuję ci, Moniko.
 — Jesteś bardzo dobry, Marku.
 Podniósł do ust jej ręce.
 W dwie godziny później Kielscy wyjechali, a następnego popołudnia już byli w Warszawie; życie wróciło do dawnego normalnego trybu. Po tygodniu przeprowadzili się do własnej wil-