Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/302

 — Ale masz powodzenie. To najważniejsze. Zarabiasz kolosalne pieniądze, jak słyszałem.
 Justyn wzruszył ramionami:
 — Mówisz tak, jakbyś przywiązywał wielką wagę do pieniędzy, do materialnego powodzenia.
 — Bo i przywiązuję — zaśmiał się dr Goczewski. — Już jakiś mędrzec starożytny powiedział: bogactwo nie daje szczęścia, ale pozwala wybrać najmniej przykry rodzaj nieszczęścia. Ale co tu gadać. Nie będziesz przecie twierdził, że powodzenie materialne nie daje ci satysfakcji moralnej?
 — Zapewne — bąknął Justyn, rozglądając się po zakurzonym i zawalonym książkami gabinecie.
 — Nigdy nie byłeś hipokrytą — z namysłem mówił lekarz. — Pamiętam cię dobrze. Sypiasz nieźle?
 — Co? — zdziwił się Justyn.
 — Pytam, czy sypiasz normalnie?
 — Owszem. O ile nie jestem zdenerwowany.
 — Hm… A nie miewasz czasami takich lekkich zaburzeń pamięci?
 — Nie.
 — No, to doskonale. Pamiętasz naprzykład, żeśmy się przed dwoma laty spotkali w Paryżu?
 — W Nicei, — poprawił Justyn.
 — Tak, tak. Zawsze miałeś dobrą pamięć. Dużo pracujesz?
 — Bardzo dużo.
 — A sporty?
 — Tylko gimnastykuję się.
 Justyn niecierpliwie się poruszył na krześle, gdy zaś Goczewski z kolei zapytał o trawienie, Justyn nie wytrzymał:
 — Cóż u licha, badasz mnie, czy co?
 — Skądże — łagodnie zaśmiał się lekarz. — Ot, przyzwyczajenie. Więc trawisz dobrze?
 — Dajże mi święty spokój z moim trawieniem. Jestem zdrów jak koń.
 Goczewski potrząsnął głową:
 — Do psychiatry nie przychodzą ludzie zdrowi.
 — Oszalałeś?… Przecie powiedziałem ci, że nie o mnie chodzi.