Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/312

 — Czy zechcesz mi powiedzieć, kto jest ojcem?…
 Monika potrząsnęła głową:
 — Sama nie wiem…
 — Jakto nie wiesz?…
 — Och, oczywiście, że wiem, kto jest ojcem w znaczeniu, że tak powiem fizycznym. Ale mówię o czym innym. Przecież to Justyn… On chciał mieć to dziecko i…
 — I co?
 — I dla niego je będę miała. Dla niego. Rozumiesz? Czyż w takim wypadku nie można powiedzieć, że ten ktoś trzeci był tylko czymś przygodnym?…
 Panna Agata spojrzała jej w oczy:
 — A ty, ty możesz tak powiedzieć?
 — Nie — cicho odpowiedziała Monika.
 — To Marek? — zapytała panna Agata.
 — Marek.
 — Domyślałam się tego.
 — Ale przysięgam ci, ciociu — Monika gwałtownie ścisnęła jej rękę — przysięgam ci, że chciałam tego dla Justyna, dla jego szczęścia, że nigdy nie zdecydowałabym się na taki krok w innym celu. Poza Justynem nie istnieje dla mnie świat. Kocham go z każdym dniem bardziej i wolałabym sto razy umrzeć niż go skrzywdzić, niż kłamstwem mu zapłacić za jego miłość. Wierzysz mi?
 — Wierzę. Z tego jednak wynika, że on…
 — Ach, nie mogę o tym mówić, ciociu, — przerwała. — Nie mogę. Nie mam prawa.
 — Rozumiem, kochanie.
 — I nigdy nie zaczęłabym tej rozmowy. Nigdy, nawet tobie, ciociu, nie powiedziałabym prawdy, gdyby nie strach, co się stanie z tym maleństwem, jeżeli ja umrę. Ale teraz ty wiesz, ty będziesz wiedziała jak należy postąpić, jeżeli Justyn… jeżeli to maleństwo stanie się ciężarem dla Justyna…
 — Bądź spokojna, Moniko. Nie myśl już o tym więcej, a teraz postaraj się zasnąć.
 W tej chwili drzwi się uchyliły. Na progu stanął Justyn:
 — Nie śpisz? — zapytał. — Obudziłem się i coś mi powiedziało, że nie śpisz. Czy źle się czujesz?