Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/315

 W dalszych pokojach panował ruch. Zza drzwi dobiegały odgłosy rozmów. Byli tam lekarze, pielęgniarka i panna Agata.
 — Wszystko odbywa się pomyślnie — powiedział Justyn takim tonem, jakby sam siebie chciał upewnić.
 — Tak — mruknął Marek.
 — Ale dłużej nie mogę wytrzymać. Pójdę tam.
 — Nie, zostań.
 — Oszaleję.
 Marek odwrócił się:
 — Daj mi papierosa.
 Justyn podał mu pudełko. Ręce mu drżały.
 — Która godzina? — zapytał patrząc na zegar.
 — Opanuj że się — położył mu na ramieniu rękę Marek.
 — Tak, tak. Masz rację. Moje nerwy… Co to…
 Do ich uszu doleciał jakby stłumiony krzyk.
 — To teraz — przygryzł wargi Justyn.
 Do pokoju wszedł dr Borkowski. Justyn zwrócił się doń:
 — Czy już?
 — Jeszcze nie — z uśmiechem odpowiedział lekarz. — Ale z pana niecierpliwy ojciec. Che… che…
 Justyn wziął go za łokieć:
 — Nie ma niebezpieczeństwa?
 — Żadnego, drogi panie. Wszystko idzie dobrze.
 — A dlaczego to trwa tak długo.
 Doktór zaśmiał się:
 — Pan urodziłby prędzej?…
 — Niech pan nie żartuje, doktorze — skrzywił się Justyn.
 Marek powiedział:
 — Zanosi się na długotrwały deszcz. Powinieneś zdrenować ten trawnik. Będzie z niego kałuża.
 Lekarz wrócił do sypialni i znowu zostali sami. Justyn usadowił się w kącie sofy i siedział milczący.
 Z początku drażniła go obecność Marka. Stopniowo jednak przychodziły refleksje, a za nimi uspokojenie. Przyjazd Marka zapewne był przykrym zaakcentowaniem rzeczywistości, jakże jednak mógł mu odmówić moralnego prawa do zamanifestowania tych uczuć, które i w nim musiały się zrodzić…
 Rozmyślania Justyna przerwał głos Marka.