Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/319

umyślnie mówią głośniej, by mógł ich dokładnie słyszeć i zawstydził się za nich i za siebie.
 Należało właściwie zamknąć drzwi, lub przejść do jadalni, lecz nie mógł się na to zdecydować. I tak przecie wiedział, że Marek w rozmowie z Moniką nie powie nic ważkiego, że oboje najstaranniej będą unikali najlżejszej bodaj aluzji do tych spraw drażliwych.
 Marek mówił:
 — Wyglądasz tak świeżo i ładnie jakbyś wróciła właściwie z kuracji wypoczynkowej. Chyba nie cierpiałaś wcale?
 — Trochę. Ale przyznam ci się, że spodziewałam się czegoś znacznie gorszego. Dzięki Bogu minęły już wszystkie niepokoje. I wyście, biedacy, pewno mieli trochę strachu o mnie?
 — Niewiele. Jeżeli o mnie chodzi, byłem przekonany, że wszystko skończy się pomyślnie. A Justyn, jak to zwykle on, musi przy każdej sposobności borykać się ze swoim nadmiarem imaginacji. No, ale teraz i on już nie zdoła chyba wymyślić żadnych złych przeczuć.
 Zaśmiał się, a Monika dodała wesoło:
 — Co ja mam zmartwień z tym kochanym imaginatorem?
 — No, teraz będzie musiał ustatkować się i nabrać równowagi. Wypada mu nawet zapuścić brzuszek.
 — Justynie! — zawołała. — Słyszysz?
 — Słyszę. Niech mi tylko Marek powie, jak się to robi!… — odpowiedział z gabinetu Justyn, starając się nadać swemu głosowi ton również żartobliwy.
 — To proste: mało ruchu i dużo piwa. No, ale w każdym razie jesteś zmęczona i nie powinienem dłużej cię nudzić — zwrócił się do Moniki. — Pozwól, że ci ucałuję ręce i jeszcze raz złożę życzenia.
 — Dziękuję ci, Marku.
 Zaraz potem zaczął się żegnać i wyszedł.
 — Jak to subtelnie z jego strony — pomyślał Justyn, — że nie poprosił o pokazanie mu dziecka. A ta wstrzemięźliwość musi go przecież drogo kosztować.
 Po Marku jednak trudno było zawsze poznać, co przychodzi mu z łatwością, a co wywołuje w nim walkę.
 Od tego pamiętnego dnia przychodził codziennie na kilka