Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/324

 Monika opuściła głowę:
 — Mylisz się, Marku — szepnęła.
 — Mylę się? — zapytał dziwnym głosem.
 — Tak, bo już nie przeklinam tych dni. Po prostu muszę o nich zapomnieć, muszę, bo inaczej nie ma przede mną życia, bo inaczej kłamałabym miłość Justynowi, a Justyna kocham. I nie myśl, bym chciała cię odsunąć od Jureczka. Nie. Ale pamiętaj, że jest on synem Justyna.
 Marek zamyślił się.
 — Nie chcę tego kwestionować. Było by śmieszne, gdybym chciał walczyć o jakieś prawa dla siebie. Wszystko, co od was otrzymuję i tak pozostanie tylko i wyłącznie waszą łaską…
 W jego głosie zabrzmiała nuta goryczy.
 — Ale — ciągnął — nie zdołasz dokonać takiego cudu, by to dziecko przestało być moim dzieckiem, chociaż nigdy się o tym nie dowie, chociaż nigdy nie nazwie mnie ojcem. Dziedziczy moją krew, odziedziczy moje zalety i wady, odziedziczy może moje rysy…
 W oczach Moniki błysnął lęk:
 — Marku! Pomyśl jakim to byłoby ciosem dla Justyna.
 — Więc cóż na to poradzić — niecierpliwie wzruszył ramionami. — Tego już nic nie zmieni. A ty, Moniko, codziennie patrząc na twego syna, będziesz wiedziała, że to nasz syn. I to będzie jedyną moją pociechą.
 Zakryła oczy rękami:
 — Nie, Marku… Po co mi to mówisz, po co?
 — Gdybym nawet nie powiedział, poznałabyś prawdę sama.
 — Więc to błędne koło nigdy się nie skończy?…
 — Nigdy. Sami weszliśmy w nie, sami, samiśmy zamknęli w nim swoje życie. I nie ma już rady. Boli mnie to, że dla ciebie, Moniko, jest to tylko rozpaczą…
 — A czymże jest dla ciebie! Szczęściem?!
 — Dla mnie?… Czy ja wiem… W każdym razie jakąś namiastką szczęścia. W każdym razie jedyną rzeczywistością i jedyną treścią, którą żyję i którą zawsze już żyć będę.
 W Monice obudził się bunt:
 — A właśnie! To twoja wina. Wszyscy troje moglibyśmy