Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/326

 — Jest jeszcze jedno wyjście — zaczął.
 — Jakie wyjście?
 — No, powiedzmy jakieś zapalenie płuc, czy katastrofa samochodowa…
 — Marku!
 — Cóż — wzruszył ramionami — to rozwiązało by wiele. Nawet w pamięci o zmarłych nie wypada żywić goryczy. I kto wie, może to było by najmądrzejsze…
 Chwyciła go za rękę:
 — Nigdy tego nie zrobisz! Nigdy! Znienawidziłabym i siebie i ciebie i to… nasze dziecko.
 Twarz Marka rozpromieniła się:
 — …nasze dziecko — powtórzył jak echo.
 Monika jednak opanowana obawą nie zwróciła na to uwagi:
 — Przysięgnij mi, Marku, że tego nie zrobisz, przysięgnij!
 — Nie zrobię — potrząsnął głową.
 — Jak mogłeś nawet tak myśleć — uspokajała się.
 — Mój Boże. Różne człowiekowi przychodzą myśli do głowy, gdy już się znajdzie jak na bezludnej wyspie.
 — Bo sam szukasz bezludności.
 — Nie, nie szukam. Przecie nie po to uciekłem z Zapola. Przecie nie po to wziąłem na siebie rolę upiora, który błąka się po waszym życiu…
 — Co ty wygadujesz!
 — Tak jest. Czymże mogę być innym dla was, jak nie widmem, co swoją dokuczliwą obecnością zatruwa wasze dni, co jak nieznośne przypomnienie nie schodzi z waszych oczu… Och, czuję doskonale to wszystko. I wierzaj mi Moniko, że nie opływam w radościach, żywiąc się okruszynami z waszego szczęścia, które wypraszam jak żebrak.
 — Marku! Przestań!
 — A widzisz, nawet zaprzeczyć nie możesz. Tak… A czasami zastanawiam się nad tym, czy moja drażniąca obecność nie jest zwykłym szantażem, czy przynajmniej w waszych oczach nie przybiera kształtu szantażu…
 — Czy chcesz nas obrazić? — zawołała oburzona.
 — Nie. Nie posądzam was przecie o to, że świadomie uważacie mnie za szantażystę. Ale nie dziś to jutro i ty i Justyn