Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/34

 — To niemożliwe.
 — Daję ci słowo.
 — Więc zmienisz zdanie, gdy ją poznasz bliżej, gdy będziesz ją częściej widywał…
 — Nie będę jej widywał — wzruszył gwałotwnie ramionami. — Nie interesują mnie tego rodzaju istoty.
 — Justynie!
 — Tak, właśnie tak. I dziwię się, co cię mogło w niej zająć? Ukrywałeś przede mną, przez cały czas ukrywałeś te… zaloty. I powiem ci dalczego! Wstydziłeś się! Wstydziłeś się, bo ona jest pospolita, banalna, przeciętna. Zwykłe zero. Panienieczka. A potrafi też być wulgarna. Taki dowcip na przykład, jak z tą fotografią!… Wysoce niesmaczny, wysoce.
 Domaszewicz westchnął:
 — Spodziewałem się tych wszystkich zarzutów…
 — Ja myślę!
 — I zapewniam cię, że się mylisz.
 Justyn zaśmiał się:
 — O?… Już jesteś aż do tego stopnia zaślepiony?…
 — Pozwól — zmarszczył brwi Marek. — Mylisz się nie tylko przypisując jej wady, których ona nie ma, ale i przypisując jej i mnie uczucia, które też nie istnieją, a o które robisz mi tu scenę zazdrości.
 — Scenę zazdrości?
 — Oczywiście. I nie wiadomo po co.
 — Ale wiadomo o co!
 — Więc o co?
 — Jesteście na ty! — tonem oskarżenia wyrzucił z siebie Justyn.
 Domaszewicz kiwnął głową:
 — To prawda. Lubimy się bardzo. Mamy do siebie wiele wzajemnej sympatii.
 — Dlaczego nie powiesz bez ogródek: — miłości!
 — Justynie! Gadasz bracie, głupstwa. Myślałem, że jesteś lepszym psychologiem. Tu nie może być mowy o miłości…
 — Ona nie jest warta twego małego palca!
 — Mylisz się — z kamiennym spokojem odpowiedział krótko Marek.