Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/351

 Monika wzięła jego rękę:
 — Dobrze, Justynie. Pomówię o tym z Markiem.
 Pocałował ją:
 — Dziękuję ci, Moniko. Bo wiesz, że już najdziksze pomysły przychodziły mi do głowy. Naprawdę gotów byłbym zabrać ciebie i Jureczka i wyjechać na stałe z kraju.
 — Nie kłopocz się tym więcej. Sądzę, że zdołam skłonić Marka do zaniechania tych projektów.
 — Dziękuję ci — powtórzył z ulgą.
 Wiedział, że ta obietnica nie przyszła Monice łatwo. I nie mylił się wcale.
 Rzeczywiście perspektywa takiej rozmowy z Markiem była dla Moniki nad wyraz przykra. Toteż odkładała ją z dnia na dzień. Któregoś jednak ranka nadarzyła się odpowiednia okazja i temat nasunął się niejako sam. Marek towarzyszył Monice w wędrówce po sklepach, gdzie wybierali urodzinowe prezenty dla Jureczka. Gdy wracali, Marek powiedział:
 — Czy pamiętasz ten sztucer, któryś mi ofiarowała po moim powrocie z frontu?
 — Tak — zaśmiała się. — Pamiętam i to, że bałam się piekielnie wziąć ten morderczy przyrząd do ręki.
 — Wyobraź sobie, że spotkała mnie wielka przykrość. Otrzymałem niedawno wiadomość, że sztucer skradziono. Pewno ktoś ze służby.
 — Nie martw się. Na gwiazdkę dostaniesz taki sam.
 Nie, dziękuję. To byłoby zupełnie coś innego. Zresztą, nie poluję teraz.
 — No, teraz nie, ale w Zapolu będziesz polował po dawnemu.
 — Nie wrócę już do Zapola.
 — Jak to nie wrócisz? — udała zdziwienie.
 — Postanowiłem Zapole sprzedać.
 — Chyba nie mówisz tego poważnie?
 — Zupełnie poważnie.
 — Ale dlaczego?
 Wzruszył ramionami:
 — Administrator źle gospodaruje, majątek marnieje…
 — Więc powinieneś zająć się sam gospodarstwem.