Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/352

 — Nie — potrząsnął głową. — Ja już zostanę w Warszawie.
 — Trudno mi cię zrozumieć — powiedziała po namyśle. — Zawsze zdawało mi się, że jesteś do Zapola ogromnie przywiązany… Że widzisz w nim nie tylko materialną wartość… A teraz nagle…
 — Po pierwsze wcale nie nagle, a po wtóre żadna wartość nie jest niezmienna.
 — Więc cóż wpłynęło na zmianę wartości Zapola?
 Marek uśmiechnął się:
 — Zamieszkajcie w Zapolu — powiedział. — Albo spraw cud, by się przeniosło pod warszawskie rogatki…
 — Nie, Marku — zawołała z naciskiem. — Nie wolno ci tego robić. Sam mówiłeś, to wasza siedziba od trzystu z górą lat i teraz dla jakiejś przemijającej fantazji chcesz to oddać w cudze ręce?
 — Nie sprzedawałbym dla przemijającej fantazji. Moje „fantazje“ nie przemijają tak łatwo.
 — Byłby to krok szaleńczy.
 — Przeciwnie. Bardzo rozsądny. Gospodarstwo niszczeje i nie ma sensu czekać aż zmarnieje do reszty.
 — Więc twoim obowiązkiem jest wrócić do gospodarstwa.
 Spojrzał na nią z wyrzutem:
 — I ty to mówisz, Moniko?
 — Mówię i zapewniam cię, że jestem wprost oburzona.
 — Czy… to cię oburza, że chcę być z wami?
 — To, że chcesz popełnić rzecz, nie do darowania, coś co nie da się później cofnąć, dla zaspokojenia kaprysu.
 — Nazywasz to kaprysem?
 — Tak, bo powiedzmy po roku, czy po trzech latach możesz zmienić się twój pogląd na te sprawy.
 — Nie zmieni się.
 — Więc może zmienić się sytuacja.
 — Jak to sytuacja?
 — No, mój Boże, różne zajść mogą zmiany… Robisz to przez wzgląd na nas, a nie bierzesz pod uwagę tego, że my możemy, powiedzmy, umrzeć… Albo wyjechać…
 — Po co?