ŚLEPE TORY
Autorka „Drugiej Bramy“ i „Nad Czarną Wodą“ po raz pierwszy w tej książce zwraca się nie do młodzieży, lecz do ludzi dojrzałych. Jej powieść o służbie społecznej, oparta na czerpanym wprost z życia materiale najstraszliwszej nędzy ludzkiej — to czyn społeczny pierwszorzędnej wartości, dzieło literackie głębokie i dojrzałe, przejmujący akt człowieczeństwa, dokument wstrząsający i jedyny.
Celowo z pełną świadomością artystyczną skomponowana opowieść przesuwa przed naszymi oczyma obrazy owego „Korytarza nędzy“ w kamienicy przy ul. Dekerta — korytarza, który skupił w sobie jakgdyby całą marność, rozpacz i beznadziejność żywota wydziedziczonych; zadziwiające tu bogactwo typów i sylwetek, doskonała zwartość i siła ekspresji. A z drugiej strony — korowód tych, którzy do tej nędzy przychodzą ze słowem otuchy, pociechy, rady, pomocy czy buntu.
Zagadnienie wartości i znaczenia czynu społecznego w jego najrozmaitszych postaciach, założeniach i konsekwencjach, zagadnienie duszy człowieka, kaleczonej już w najwcześniejszym dzieciństwie, zagadnienie samego człowieczeństwa któremu urąga każdy mroczny kąt tego „korytarza“ — postawione są w powieści H. Górskiej tak, że nie można koło nich przejść obojętnie.
Piękna to książka, bogata i prawdziwie ludzka.
