Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/56

 — To prawda.
 — Więc właśnie. Zresztą i tak musiałbym zwrócić się do niego, bo przecież żaden inny adwokat nie zechce mi uwierzyć na słowo, że kiedyś mu zapłacę honorarium, a tutaj ty za mnie zaręczysz i to mu wystarczy.
 — Naturalnie — zatroskał się Kielski. — Ale powiedz mi ile ci potrzeba pieniędzy?…
 — Dużo, bardzo dużo.
 — Bo widzisz, ja mam po ojcu różne papiery, udziały, akcje. Może to by starczyło?
 Domaszewicz potrząsnął głową:
 — Nie chciałbym narazić cię na ryzyko straty. Ale tak już sobie ułożyłem, że jeżeli nic nie da się zrobić gdzie indziej, zwrócę się do ciebie.
 — To przecież zrozumiałe. I w ogóle nie zrobisz mi takiego świństwa, żeby zwracać się gdzie indziej. Mówię ci, że mam i że nic nie zrobi mi takiej przyjemności, jak możność służenia ci pomocą.
 — Wiedziałem, że na ciebie zawsze mogę liczyć.
 Uściskali się serdecznie.
 — Zaraz zjemy śniadanie i pójdziemy do Jaszczuna — zawołał Justyn. — Tylko już na miły Bóg nie zamartwiaj się tymi kłopotami. Wszystko pójdzie dobrze.
 — No, w każdym razie nie wszystko.
 — Dlaczego?
 — Na studia muszę machnąć ręką, albo odłożyć je przynajmniej na dwa trzy lata.
 Justyn zaprotestował:
 — Nie widzę żadnej racji. Możesz mieć administratora, a sam będziesz siedział w Warszawie.
 Domaszewicz zaśmiał się:
 — Po co w takim razie w Warszawie?… Czy nie przyjemniej byłoby na przykład zrobić podróż naokoło świata, albo wyjechać na polowanie do środkowej Afryki?…
 — Nie rozumiem.
 — To proste. Nie stać mnie na Warszawę, ani na administratora.
 — Mówisz rzeczy oburzające — rozgniewał się Justyn. —