Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/57

Weźmiesz więcej pieniędzy i koniec! A zamieszkasz tu ze mną…
 — Nie, Justynie. Z wielu względów jest to zupełnie niemożliwe. Po pierwsze chcę i muszę być osobiście w Zapolu, by czuwać nad wznoszeniem budynków i nad zakładaniem gospodarstwa. Tego nikomu nie powierzyłbym. To jedno. A drugie: nie wolno mi tak obciążać majątku długami, by nie był w stanie nawet procentów płacić. Trudno, ale wolę największe, najdalej posunięte ograniczenia, niż stratę Zapola.
 Zaczął opowiadać o swoich planach. Siedząc na wsi obliczył dokładnie, co i ile będzie kosztować i w jakich terminach musi otrzymać pieniądze na kolejne uruchomienie robót. Właśnie dlatego nie miał czasu na korespondencję, a zresztą wolał osobiście smutne wieści zakomunikować siostrze, która na pewno będzie zrozpaczona ruiną ukochanego Zapola. Wolał tedy zawiadomić ją odrazu i o rozpoczęciu odbudowy.
 — Dzięki tobie — zakończył — będę jej mógł to powiedzieć już dzisiaj.
 Przy śniadaniu Marek winszował przyjacielowi pogodzenia się z Moniką:
 — Twój list — mówił — był dla mnie tam jedyną chwilą radości. Tak się cieszę, że nareszcie przekonałeś się do niej.
 A po pauzie zaczął:
 — Jeżeli wszystko ułoży się pomyślnie…
 Nie dokończył, lecz Justyn wiedział, o czym chciał mówić Marek.
 — Ty ją kochasz, prawda? — zapytał.
 Domaszewicz spojrzał mu poważnie w oczy:
 — Tak — powiedział krótko.
 — A ona wie o tym?…
 — Nie mówiłem jej. Przypuszczam jednak, że domyśla się sama.
 — Czemuż nie oświadczasz się?…
 Marek zmarszczył brwi:
 — Przyznam ci się, że mam ten zamiar…
 — Brawo! Urządzimy wam wspaniałe zaręczyny — chwycił jego ręce Justyn. — I nie ma co zwlekać.
 — Niestety, są powody.