Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/67

 Marek położył mu rękę na ramieniu:
 — Ale nie odmówisz mi? — powiedział z naciskiem.
 — Niczego nigdy ci nie odmówię! — oburzył się Justyn.
 — W takim razie…
 — Poczekaj! Czy nie sądzisz, że znacznie lepiej byłoby zwrócić się z tym do Janki?
 — Nie — potrząsnął głową Domaszewicz. — Przede wszystkim nie wtajemniczyłem ją w swoje uczucia dla Moniki. A po wtóre Janka za kilka dni wyjeżdża ze mną do Zapola.
 — Jakto?… Na długo?…
 — Na długo.
 — A jej studia?
 Po dłuższym milczeniu Marek odpowiedział:
 — Janka uważa, że nie stać nas na jej studia, że powinna mi pomagać w Zapolu.
 — No, ale ty chyba nie przyjmiesz tej ofiary!
 — Robiłem, co mogłem, by odwieść ją od tego postanowienia. Wiesz jednak, jak ona jest uparta. Obawiam się, że nic nie zdoła wpłynąć na zmianę jej zamiarów.
 Justyn zapalił się:
 — To niemożliwe. Pozwolisz, że ja z nią pomówię?
 — Będę ci nawet wdzięczny. Bez wątpienia jej pomoc przydałaby się mi bardzo. Ale jakoś i sam dam sobie radę. Zdaję sobie sprawę z wagi jej poświęcenia. Porzucić wykłady, a zwłaszcza Konserwatorium, to dla niej rzeczywiście…
 — Ach, nie ma mowy! Już bądź przekonany, że zrobię wszystko, by ją namówić. Kwestie finansowe nie mogą tu wchodzić w grę.
 — Wierzę, że zrobisz wszystko, wątpię jednak, byś ją przekonał. Ta dziewczyna to nieodrodna Domaszewiczówna: — ma charakter.
 Nazajutrz rano padał deszcz zmieszany ze śniegiem. Marek uparł się, by go nie odprowadzać na dworzec. Monika jednak ani słyszeć o tym nie chciała i wreszcie postawiła na swoim.
 Na dworcu, gdy się pożegnali, Justyn zauważył, że zarówno Marek jak i Monika byli wzruszeni.
 — Co ten chłop zawraca sobie głowę wątpliwościami! — pomyślał.