Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/78

 Oznajmiono mu teraz, że był telefon z Mazowieckiej. Spodziewał się, że to od Janki. Po jej dość dziwnym zachowaniu się w cukierni mógł oczekiwać jeżeli nie wyjaśnień, to w każdym razie kilku słów życzliwych. Miał nawet trochę nadziei, że Janka po namyśle zgodzi się zostać w Warszawie.
 Okazało się jednak, że Janka już położyła się do łóżka. Monika, która odebrała telefon, była nawet trochę zaniepokojona:
 — Biedna Janeczka — mówiła z przejęciem — wróciła z Konserwatorium z bólem głowy. Nie jadła wcale obiadu ani kolacji i poszła do siebie. Obawiam się, czy to nie zaziębienie. Ale nie chciała nawet zmierzyć temperatury. Taka uparta.
 — Mówiono mi w domu, że telefonowała do mnie.
 — To nie ona. Ja telefonowałam. Chciałam pójść do kina. Ale pana nie było w domu.
 — Bardzo żałuję — zapewnił szczerze Justyn. — Powetujemy to sobie jutro, jeżeli będzie pani miała ochotę.
 — A może pan nie będzie miał czasu?… Ja doprawdy boję się, że jestem natarczywa.
 — Panno Moniko!
 — No tak. Wciąż narzucam się panu. A pan jest zbyt dobrze wychowany, by mi otwarcie powiedzieć, że go nudzę.
 — Więc daję pani słowo — odpowiedział porywczo — że stokroć wolę pani towarzystwo, niż czyjekolwiek inne!
 Pomyślał w tym momencie o Dolly i był zupełnie szczery.
 Po tamtej stronie zapanowała dłuższa cisza. Wreszcie odezwał się cichszy niż przed tym głos Moniki:
 — To bardzo ładnie z pańskiej strony. Bardzo!
 — To przecież zrozumiałe, panno Moniko.
 — Więc Jutro.
 — Tak, jutro.
 — Dobranoc, panie Justynie.
 — Dobranoc pani.
 — Hallo!… Hallo!…
 — Słucham?
 — Chciałam jeszcze powiedzieć, że... pan jest bardzo dobry!