Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/98

 — Nie jest pani pięknością klasyczną, ale tysiące, miliony dziewcząt mogłyby zazdrościć pani urody.
 — Czy…
 Urwała i patrzyła mu wprost w oczy, jakby czekając na pozwolenie czy zachętę do postawienia pytania.
 — Słucham panią?
 — Czy powinna mi zazdrościć i… ta… pani, która przysłała panu te róże?…
 Justyn ściągnął brwi:
 — Interesuje to panią? — zapytał prawie niegrzecznie.
 — Tak! — odpowiedziała śmiało.
 — A czy wolno wiedzieć dlaczego?
 — Bo.. Bo ja wiem! — wybuchła. — Wiem, że to przez nią pan jest taki w ostatnich czasach nieszczęśliwy! Ja wiem! Niech pan nie zaprzecza!
 Justyn lekko wzruszył ramionami:
 — Nikt nie bywa szczęśliwy lub nieszczęśliwy z winy cudzej — tylko z własnej.
 — I nieprawda, bo tu ona jest winna! — gwałtownie zawołała Monika. — Gdyby jej nie było, stałby się pan znowu takim, jakim pana poznałam.
 — Być może — przyznał z rezygnacją Justyn.
 — A widzi pan! I pan ją kocha! Wiem, że pan ją kocha.
 Justyn wybuchnął głośnym jakimś gniewnym śmiechem, który stropił i przestraszył Monikę.
 Nagle urwał, niecierpliwie rozejrzał się i zaczął porządkować stół. Odsunął kwiaty, szybko schował do kieszeni zmięty list Dolly, przesunął rajzbret i mruknął.
 — Bierzmy się do roboty.
 Monika zajęła swoje miejsce w fotelu i przez kilka minut słychać było tylko miękki stuk kredek branych i odkładanych przez Justyna.
 — Miałam list od Marka — odezwała się Monika.
 — I cóż pisze?
 — Że… zazdrości nam świąt w Kopance. Boi się tylko, by pan się tam nie znudził…
 Justyn milczał.