Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/101

 — Może tymczasem znajdzie się jaka rada — dorzuciła z ulgą pani Przełęska.
 Krzepicki zerwał się z krzesła:
 — Tymczasem, tymczasem! A tymczasem jest to, że pieniądze są mi potrzebne do zarżnięcia!...
 — No więc postaram się znaleźć coś dla pana — nieśmiało bąknęła pani Przełęska.
 — Ach, — machnął ręką Krzepicki z lekceważeniem — znowu pięćset złotych, czy tysiąc!
 Pani Przełęska poczerwieniała:
 — Może zostawi pan tę kwestję na później. Nie sądzę, by to miało interesować pana Dyzmę.
 — Przepraszam — burknął od niechcenia.
 — Może panowie jeszcze kawy pozwolą?...
 Napełniła filiżanki i dodała:
 — A może jednak pan Dyzma potrafiłby wywrzeć odpowiedni wpływ na Ninę? Skoro ona również męża nie znosi... Wyląda pan na człowieka, który może łamać przeszkody i naginać charaktery...
 — Tak, tylko jaki pan w tem miałby interes?!... — cynicznie rzucił Krzepicki.
 — Ależ, panie Zysiu — zaoponowała pani Przełęska — pan Dyzma jest przyjacielem Żorża, nieprawdaż? A to chyba motyw wystarczający.
 Krzepicki skrzywił się i strzepnął palcami:
 — Bądźmy szczerzy... Ja nie wierzę w platoniczne kombinacje, pan daruje, wielce szanowny panie Nikodemie, ale nie wierzę. To też sądzę, że i pan, jako człowiek, hm... realny... Mówmy poprostu. Czy Żorż zainteresował pana materjalnie w całej sprawie
 — Jakto? — zapytał Dyzma.
 — No, czy pana zainteresował?
 — Niby, czy obiecał mi zapłacić?
 Pani Przełęska, sądząc, że Dyzma się obraził, zaczęła go przepraszać i wyjaśniać, że przecież pan Krzepicki nie to bynajmniej miał na myśli, żeby tego za złe mu nie brać i t. d. Zresztą, sam rzekomy winowajca zreflektował się i wyjaśnił, że miał na myśli obawę o wydatki,