Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/105

 — No bo ostatnim będzie prośba o dymisję.
 — Znasz Nikodema Dyzmę — zapytał Ulanicki po pauzie.
 — Znam, to ten, co to Terkowskiego objechał. Co to ma do rzeczy?
 — Piłem z nim dziś w nocy. Właściwie mówiąc od kilku dni z nim piję.
 Jaszuński wzruszył ramionami:
 — Tem gorzej, że pijesz.
 — Nieprawda, tem lepiej.
 — Więc gadaj! Do ciężkiego djabła! Nie jestem usposobiony do rozwiązywania szarad.
 — Otóż rozmawialiśmy o kryzysie. Powiadam, że jest źle i poprawy niema co oczekiwać. Niema — powiadam — żadnych środków na zaradzenie złemu. A Nikodem na to: — jest środek: magazynować zboże.
 Przerwał i patrzył uważnie w oczy ministra; ten jednak wzruszył ramionami:
 — Żeby rząd magazynował?
 — Rząd.
 — Bzdury! Skarb nie ma pieniędzy.
 — Czekaj, czekaj, i ja to samo powiedziałem, a on na to: — Pieniędzy? Nie trzeba żadnych pieniędzy.
 — Jakto? — zdziwił się Jaszuński.
 — Słuchaj! Powiadam ci coś niezwykłego. Otworzyłem gębę od ucha do ucha. Całe szczęście, że reszta towarzystwa urżnięta była w sztok i nikt nie słyszał!
 — Gadajże!
 — Otóż słuchaj. Nie trzeba pieniędzy, powiada on, to niepoważna przeszkoda. Państwo może wypuścić obligacje. Na sto, na dwieście miljonów złotych. Płacić obligacjami i koniec. Obligacje oprocentować na cztery od sta i dać termin sześcioletni. W ciągu sześciu lat musi przyjść dobra konjunktura bodaj raz, wtedy zboże sprzeda się w kraju, czy zagranicą i jest świetny interes...
 — Czekaj, czekaj — przerwał minister — to nie jest zła myśl.
 — Nie jest zła? Genja
 — No, gadaj!