Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/116

pana, który — jak Dyzma później się dowiedział, był jednym z dygnitarzy policyjnych.
 Przez pewien czas Nikodem przyglądał się grze, lecz znudziło go to wreszcie i poszedł do grupki niegrających, gdzie dojrzał Krzepickiego.
 Gdy tylko się oddalił, dygnitarz policyjny zapytał pani Przełęskiej:
 — Kto to jest ten pan Dyzma?
 — Pan Dyzma? — odparła ze zdziwieniem — nie zna go pan?...
 — Niestety...
 — Jakto? — dodał Ulanicki — nie pamięta pan awantury z Terkowskim?
 — Aha! Już wiem.
 — Pan Dyzma — powiedziała pani Przełęska — to bardzo przyzwoity człowiek. Znam go stąd, że kolegował w Oxfordzie z moim siostrzeńcem Żorżem Ponimirskim. Są od tamtych czasów w serdecznej przyjaźni.
 — Ziemianin?...
 — Owszem, pochodzi z Kurlandji, a obecnie administruje dobrami mojej siostrzenicy.
 — Nikodem to tęga głowa — dorzucił Ulanicki. — Jaszuński powiada o nim, że zajdzie jeszcze wyżej, niż komu zdawać się może.
 — I wogóle byczy chłop — dodał Wareda.
 — Bardzo sympatyczny — zapewniła pani domu.
 — Istotnie — potwierdził z przekonaniem dygnitarz policyjny — robi solidne wrażenie.
 — Dwa trefle — zalicytował Ulanicki, podnosząc krzaczaste brwi.
 — To zagrajmy trzy trefle — dodała grająca z Ulanickim pani Przełęska.
 Dyzma nudził się. W głębi duszy dziwił się ludziom, których bawiła gra. Zjadł już sporo tartinek, ciastek i wypił kilka kieliszków konjaku. W towarzystwie niegrających rozmawiano o polityce zagranicznej i o wyścigach. Oba tematy były mu obce i nieinteresujące. To też zaczął myśleć o odwrocie. Skorzystał z momentu, gdy