Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/125

 Dokończył już szeptem, gdyż na schodach ukazał się Kunicki, któremu twarz rozpogodziła się w jednej chwili.
 — Jaka szkoda, kochany panie Nikodemie! Niech pan sobie wyobrazi, że żona moja ma silną migrenę i nie może zejść. A Kasia nie chce zostawić biedactwa samej. Trudno, che, che, che, zjemy kolację bez kobiecego towarzystwa.
 Wziął Dyzmę pod ramię i przeszli do jadalni, w której służba zdążyła już sprzątnąć dwa zbędne nakrycia.
 Tu Kunicki zaczął szczegółowo wypytywać Nikodema o przebieg jego misji w Warszawie i w Grodnie. Po każdej zaś odpowiedzi podskakiwał na krześle, klepiąc się obu dłońmi po udach i wykrzykując entuzjastyczne pochwały.
 — Wie pan, drogi panie Nikodemie — zawołał wkońcu, że to podniesie dochód Koborowa o jakieś sto do stu czterdziestu tysięcy rocznie! To znaczy, że, według naszej umowy, pańska tantjema wyniesie ponad czterdzieści tysięcy rocznie! Co? Nieźle? Opłaciło się panu?
 — No, niby tak.
 — Jakto niby?
 — Wydatki miałem duże, bardzo duże. Ja liczyłem, ze i pensja musi pójść w górę.
 — Zgoda — odparł zimno Kunicki — więc dodaję pięćset. Będą okrągłe trzy tysiące.
 Dyzma chciał powiedzieć „dziękuję“, lecz spostrzegłszy, że Kunicki patrzy nań z zaniepokojeniem, pokiwał się na krześle i powiedział:
 — To mało. Trzy pięćset.
 — Czy to znowu nie będzie zadużo?
 — Zadużo? Co pan sobie myśli? Jeżeli dla pana trzy pięćset zadużo, to wobec tego cztery.
 Kunicki skurczył się i chciał wszystko w żart obrócić, lecz Dyzma uparcie powtórzył.
 — Cztery!
 Przyparty do muru, musiał się zgodzić, osłaniając kapitulację przyznaniem Dyzmie umiejętności załatwiania interesów.