Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/126

 — Zgadzam się — mówił — tem chętniej, że szczęśliwy początek wróży równie szczęśliwe zakończenie.
 — Jakto? — zdziwił się Dyzma — przecie już sprawa skończona?
 — Sprawa kontyngentu — tak. Ale ja uważam, kochany panie Nikodemie, że przydałaby się panu tantjema, przypuśćmy sto, a może i sto pięćdziesiąt tysięcy złotych. Co?
 — No?
 — Jest na to sposób, ściślej mówiąc, pan ma na to sposób.
 — Ja?
 — Pan, kochany panie Nikodemie. Oczywiście kosztować to będzie wiele starań i zabiegów. Czy pan ma stosunki w Ministerstwie Komunikacji?
 — Komunikacji? Hm... znalazłyby się.
 — Otóż to — ucieszył się Kunicki — otóż to! A mógłby pan otrzymać większe dostawy podkładów kolejowych?... Co? To jest dopiero interes! Na tem dopiero robi się pieniądze!
 — Pan już na tem robił? — zapytał Dyzma.
 Kunicki zmieszał się:
 — Ach, myśli pan o tym procesie? Zaręczam panu — wszystko było dęte. Wrogów siać nie trzeba... Dęte. No i sąd musiał mnie uniewinnić. Miałem niezbite dowody w ręku.
 Uważnie przyglądał się Dyzmie, a że ten milczał, Kunicki zaniepokoił się:
 — Sądzi pan, że ten proces może nam teraz przeszkodzić w uzyskaniu dostaw?
 — Pomódz, nie pomoże.
 — Ale da się zrobić? Co? W razie czego, przecie są dokumenty, mam je w ręku, w razie jakichś zastrzeżeń mogę powtórnie udowodnić...
 Mówił jeszcze długo, rozwodząc się nad szczegółami i cytując fragmenty swojej obrony w sądzie.
 Zbliżała się już północ, gdy spostrzegł senność słuchacza:
 — Ale pan jest zmęczony! No, wyśpi się pan i tak.