Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/128

 — Zapomniałam o papierosach — powiedziała niedbale. — A ja myślałem...
 — Co pan myślał? — zapytała z akcentowaną wyniosłością.
 Zmieszał się.
 — Myślałem, że... że ma pani jakiś interes.
 Zapaliła papierosa i skinęła głową:
 — Owszem, mam.
 Przysunęła sobie krzesło i usiadła, zakładając nogę na nogę. Między czerwienią atłasowego pantofelka a mankietem nogawki odsłoniła się szczupła kostka o smagłej skórze. Nikodem nigdy jeszcze nie widział kobiety w spodniach i wydawała się mu teraz nieprzyzwoitą. Milczenie przerwał znowu niski głęboki alt Kasi:
 — Chcę z panem pomówić rzeczowo. Jakie ma pan zamiary w stosunku do Niny?
 — Ja?...
 — Proszę, niech pan nie stara się zbyć mnie wykrętami. Sądzę, że powinien pan po męsku i otwarcie postawić kwestję. Przecie nie zaprzeczy pan, że zabiegasz o jej względy. W jakim celu??
 Dyzma wzruszył ramionami:
 — Chyba nie łudzi się pan, że Nina dla niego porzuci swego męża. Że durzy się teraz w panu, to jeszcze niczego nie przesądza.
 — Skąd pani wie, że pani Nina durzy się? — zapytał zainteresowany.
 — Mniejsza o to. Przyszłam tu, by dowiedzieć się, czy pan jest gentelmanem, czy też człowiekiem, który zdolny jest do podłego wyzyskania słabości uczciwej kobiety i uczciwej żony? Uważałabym pana za łotra, gdyby pan korzystając z sytuacji, zrobił z Niny swoją kochankę!
 Była wzburzona i głos jej zaczął drgać niemal chrapliwe. Oczy iskrzyły się ciemnym połyskiem.
 — Czego się pani mnie czepia — odparł już nieco poirytowany — czy ja wsadzam nos w pani sprawy?
 — Tak? Więc mam to rozumieć, jako zapowiedź świństwa, do którego pan zamierza? Ach, z jakąż rozko-