Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/134

 — Ciężka jestem? Jak długo mógłby pan mnie nieść?
 Nikodem spojrzał w jej rozjarzone oczy.
 — Mógłbym ze trzy mile, z pięć mil...
 Odwróciła się szybko i szli w milczeniu, aż do łódki. Gdy już odpłynęli dość daleko od brzegu, Nina powiedziała:
 — Niech mi pan tego nie weźmie za złe, co powiem. Wydaje mi się, że kobieta nie może być szczęśliwa, jeżeli nie ma kogoś, ktoby ją nosił na rękach. Nie w przenośni, nie. Wprost nosił na rękach.
 Dyzma złożył wiosła. Przypomniał się mu mały tłuściutki pan Boczek i jego żona, która musiała ważyć conajmniej sto kilo. Boczek napewno nie nosił jej na ręku — uśmiechnął się — a jednak są szczęśliwi.
 — Nie wszystkie kobiety, — rzekł głośno.
 — Zgadzam się, ale te kobiety, którym tego do szczęścia nie brak, muszą być nieco wynaturzone, zmaskulinizowane, pozbawione tego, co stanowi treść kobiecości. Naprzykład... Kasia.
 W jej głosie zabrzmiała nuta niechęci.
 — Co, pokłóciła się pani z panną Kasią?
 — Nie to — odparła Nina — ona poprostu złości się na mnie.
 — Za cóż to?
 Zawahała się.
 — Za co?.. Ach, czy ja wiem... Może za to, że czuję do pana... sympatję.
 — Panna Kasia mnie nie lubi?
 — Nie to.
 — A jednak nie lubi. Dziś przy śniadaniu takie szpilki mi wsadzała.
 — No, ale pan nic sobie z tego nie robi. I odciął się pan znakomicie. Pan tak umie kilku słowami osadzić adwersanta...
 Dyzma roześmiał się. Przypomniał sobie opowiadanie Waredy o krynickim kawale Ulanickiego.
 — Czasami — powiedział — można to zobić i bez słów. Jak byłem w maju w Krynicy, to w moim pen-