Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/136

kie swoje wartości wystawiają w witrynach. Przepraszam pana za tę metaforę. Pan napewno nie znosi metafor?
 Nikodem nie wiedział, co znaczy to słowo, odparł więc na wszelki wypadek:
 — Dlaczego... owszem...
 — Pan jest uprzejmy. Ale to nie jest pański gengre. W panu nic niema z baroku. Trafnie pana określiłam?
 Dyzma zaczął się wewnętrznie irytować. Nie wyobrażał sobie, by można było słuchać kogoś, mówiącego przecie po polsku i nierozumieć ani jednego zdania.
 — Owszem — bąknął.
 — Ach, pan nie lubi mówić o sobie.
 — Nie. Niema o czem.
 Chwilę milczał i dodał innym tonem:
 — Może popłyniemy do tego lasku? — wskazał dość odległy brzeg, porośnięty sośniną.
 — Dobrze. Ale teraz je będę wiosłowała, a pan przejdzie do steru.
 — Nie zmęczy się pani?
 — Nie. Trochę gimnastyki nie zawadzi.
 Łódź była dość wąska i chybotna. Wymijając się musieli trzymać się siebie, by nie stracić równowagi.
 — Umie pan pływać? — zapytała.
 — Jak siekiera — odparł Nikodem i zaśmiał się.
 — I ja nie umiem. Musimy zatem zachować ostrożność.
 Dopływali do lasku, powietrze było nasycone zapachem rozgrzanego w słońcu żywicznego igliwia.
 — Wysiądziemy? — zapytała.
 — Możemy. Posiedzimy trochę w cieniu.
 — Tak, upał ogromny.
 Dziób łodzi ślisko osiadł, na piasczystym brzegu. Wyżej, gdzie zaczynały się drzewa, ziemia pokryta była gęstym wełnistym mchem.
 — Ślicznie tu, prawda? — zapytała Nina.
 — Niczego sobie.
 Siedli na mchu i Nikodem zapalił papierosa.
 — Czy bardzo zdziwił pana mój list?
 — Dlaczego, Ucieszył mnie bardzo — odparł Dy-