Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/139

 — Na rok. To twego męża będzie dużo kosztowało.
 — Nie. Nic nie będzie kosztowało, bo Kasia od niego nie wzięłaby grosza.
 — To z czego będzie żyła?
 — Z czego? Ona przecie ma po matce dość duży kapitał w banku.
 — Tak? Nie wiedziałem. Pan Kunicki nic mi o tem nie mówił.
 — Ach, poco o nim wspominasz! Mówmy o sobie.
 Czuła się niezwykle zdenerwowana i roztrzęsiona.
 Wracali w milczeniu.
 Na tarasie spotkali Kunickiego. Był uśmiechnięty i swoim zwyczajem zacierał małe rączki. Przywitał ich z manifestacyjną radością, wypytywał o stan humorów i o wycieczkę łodzią, lecz, gdyby nawet chcieli mu odpowiedzieć, nie znaleźliby na to miejsca w jego gadaninie.
 — No, a cóż tam słychać przy wielkim ołtarzu? — zagadnął Kunicki.
 — Niby w Warszawie? A no nic nadzwyczajnego. Gadaliśmy z Jaszuńskim i z Ulanickim o moim projekcie magazynowania zboża.
 — Co pan mówi? No i co? Jakie wyniki? Sprawa jest na dobrej drodze?
 — A no tak. Tylko panie! Tajemnica państwowa!
 Kunicki położył palec na ustach i szepnął:
 — Rozumiem! Tsss... Żona idzie, to może pan mi po obiedzie opowie. Nie posiadam się z ciekawości.
 — Nie szkodzi — powiedział Nikodem — przecie pani Nina nikomu nie powie. Mogę przy niej opowiedzieć.
 — O czem? — zapytała Nina, nie patrząc na nich.
 — Nino — ostrzegł Kunicki — uważaj tylko. To tajemnica państwowa. Pan Dyzma wraz z rządem przygotowuje kapitalny plan ratowania kraju przed kryzysem gospodarczym. To projekt pana Dyzmy, za który powinni go ozłocić! No więc jakże, kochany panie Nikodemie?
 Dyzma opowiedział pokrótce wszystko, co dotyczyło