Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/14

Przecie sam już drugi dzień nic nie miał w ustach poza papierosami, na które chował ostatnie grosze.
 Przechodząc obok wędliniarni, skąd zalatywał go nęcący zapach kiełbas, wstrzymywał oddech. Starał się odwracać głowę od okien sklepów spożywczych, a jednak głód nie dawał o sobie zapomnieć.
 Nikodem Dyzma jasno sobie zdawał sprawę z faktu, że żadne pomyślniejsze perspektywy dlań nie istnieją.
 Czy to go przerażało? — Bynajmniej. Psychika Nikodema Dyzmy pozbawiona była na szczęście elementu wyobraźni. Zasięg jego przewidywań i planów nie przekraczał granic najbliższych dni i tak, jak ubiegły tydzień wegetował dzięki sprzedanemu zegarkowi, tak następny mógłby przeżyć, spieniężywszy frak i lakierki.
 Wprawdzie nabycie tego stroju kosztowało go wiele wyrzeczeń się i ograniczeń, wprawdzie z tym strojem wiązał nadzieję na łatwy chleb fortancera i na radykalną poprawę swoich opłakanych warunków materjalnych, — teraz jednak, gdy po wielokrotnych zabiegach przekonał się, że nikt go na fortancera nie weźmie, bez bólu postanowił rozstać się z tym wspaniałym ubiorem.
 Zbliżała się już szósta, gdy powziął ostateczną decyzję i zawrócił ku domowi.
 W mieszkaniu była tylko Mańka, wątła brunetka o nerwowych ruchach. Widocznie miała dziś wyjść na wieczór, bo siedziała przy oknie i malowała się. Że zaś siedziała na jego walizie, Dyzma, nie chcąc jej przeszkadzać, ulokował się w kącie i czekał.
 Dziewczyna odezwała się pierwsza:
 — A odwróć się pan teraz, bo będę się przebierała.
 — Nie patrzę — odparł.
 — To i dobrze, bo od oskomy zęby się psują.
 Zaklął. Dziewczyna roześmiała się krótko i ściągnęła sukienkę. Nikodem istotnie nie zwracał na nią uwagi, chyba o tyle tylko, że irytowała go do ostateczności. Z jakąż satysfakcją zamknąłby garścią jej usta i wyrzucił za drzwi. Dokuczała mu systematycznie, zawzięcie, z jakąś niezrozumiałą dlań pasją. Nie obrażało to jego