Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/140

obligacyj zobożowych. Kunicki zacierał rączki i co parę zdań powtarzał:
 — Genjalne, genjalne!
 Pani Nina wpatrywała się w genjalnego projektodawcę rozszerzonemi źrenicami, w których malował się podziw.
 — Jedną tylko mamy trudność — zakończył Dyzma — mianowicie niema gdzie składać zakupionego zboża. Na budowanie magazynów niema forsy.
 — Ha! — zawołał Kunicki — to rzeczywiście przeszkoda... Ale... Panie Nikodemie, a coby pan sądził o takiem wyjściu z sytuacji: rząd kupuje zboże, ale pod warunkiem, że sprzedający zobowiązuje się je przechować. Powiedzmy nie każdy ma gdzie przechować, ale zawsze ziemianinowi łatwiej jest nawet pobudować śpichlerz i mieć zboże sprzedane, niż gnoić je również u siebie i bankrutować. Mnie to wyjście wydaje się realne. Co pan o tem sądzi?
 Dyzma aż oniemiał. — To łeb ma stary dran — pomyślał z podziwem i chrząknął:
 — Gadaliśmy o tem — rzekł chytrze — może i tak da się zrobić.
 Kunicki zaczął roztrząsać szczegółowo ten pomysł, a Nikodem słuchał chciwie, notując w pamięci słowa „starego cwaniaka“, gdy zjawił się lokaj:
 — Jaśnie pana proszą do telefonu. W nowym tartaku zerwała się transmisja i jest jakiś nieszczęśliwy wypadek.
 — Co? Co ty mowisz! Prędzej samochód! Przepraszam państwa...
 Wyleciał z pokoju niemal biegiem.
 Kończyli obiad we dwójkę.
 — Z pana jest wielki ekonomista — powiedziała Nina, nie podnosząc oczu — czy pan studjował zagranicą?
 Dyzma nie zastanowił się i odparł:
 — Tak, w Oxfordzie.
 Na twarzy Niny uderzyły rumieńce.