Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/143

wadził Dyzmę w pobliską alejkę i opierając palec wskazujący o jego pierś, zapytał gniewnie:
 — Co to ma znaczyć? Nędzniku! Zdekonspirowałeś mnie przed Niną? Może i ta szuja Kunik wie o wszystkiem?
 — Ależ, broń Boże, ani słowa nie powiedziałem nikomu.
 — No, masz szczęście. A skąd ona wie, że przedstawiłem cię ciotce Przełęskiej jako kolegę z Oxfordu?
 — Tego nie wie. A co do Oxfordu, to sam powiedziałem, że uczyłem się tam. Tak wypadło z rozmowy.
 — Jesteś pan nietylko hochsztaplerem, ale w dodatku głupcem. Przecie nie umiesz słowa po angielsku!
 — Nie umiem.
 Ponimirski usiadł na ławce i śmiał się, ku zaintrygowaniu ratlerka, który mu przyglądał się bacznie.
 — No, jakże tam ciotka Przełęska i ten jej Krzepicki? Nie wyrzucili pana za drzwi?
 Dyzma chciał usiąść obok Ponimirskiego, lecz ten powstrzymał go ruchem ręki:
 — Nie znoszę, by ludzie pańskiej kondycji siadywali w mojej obecności. Proszę opowiadać. Krótko, dokładnie i bez kłamstwa. Więc?
 Nikodem zdawał sobie sprawę, że mówi doń istota o niespełna rozumie, czuł jednak pomimo to onieśmielenie, jakiego nie budzili w nim ani ministrowie, ani generałowie, ani inne wielkie fisze w Warszawie.
 Zaczął opowiadać, że pani Przełęska przyjęła go dobrze, że zarówno ona jak i pan Krzepicki twierdzą, że teraz nic zrobić się nie da, że rzecz trzeba odłożyć na lat kilka.
 Gdy skończył, Ponimirski syknął:
 — Sapristi! Nie łżesz pan?
 — Nie.
 — Wie pan, że jak żyję nie słyszałem, by ktoś opowiadał cośkolwiek w sposób pozbawiony tak dalece inteligencji. Czy pan skończyłeś jaką szkołę?
 Dyzma milczał.