dąc je na karb przykrości przestawania z nienormalnym dawnym kolegą, oświadczyła, że muszą już wracać. Ku jej radości brat nie objawił chęci zatrzymania Dyzmy i pożegnał się z nim bez nowych eksrawagancyj.
— Biedny Żorż — odezwała się w alei — czy bardzo się zmienił?
— Nie, niebardzo. Może mu to przejdzie...
— Niestety... Widziałam, jak przykre na panu wrażenie wywarła jego choroba. Może źle zrobiłam, że zaprowadziłam pana do Żorża.
— Dlaczego?
— Wie pan, panie Nikodemie, niech pan go lepiej nie odwiedza, bo to nawet i jemu może szkodzić. Lekarze mówią, że obcowanie z ludźmi działa nań podniecająco, a zalecili ograniczanie podnieceń do minimum.
— Jak pani chce.
— Ja niczego nie chcę — przytuliła się do jego ramienia — tylko informuję, bo przecie wiem, że zrobi pan tak, jak będzie najmądrzej i najlepiej.
Zaczęła mówić o wiośnie, którą ma w duszy i o tem, że najlepiej na teraźniejszość oczy zamknąć, uważać ją za jakiś nierealny sen, który minie, musi minąć, minie prędko. Gdy zaządała od Dyzmy, by powiedział, że również w to wierzy — ten nie robił jej żadnych trudności.
Dni biegły równe, pogodne i jasne. Dyzma zadomowił się w Koborowie i czuł się jak u siebie w domu. Wprawdzie zły był trochę na Ninę za jej stanowczość, z jaką upierała się przy zachowaniu wierności małżeńskiej aż do nadejścia chwili wyzwolenia, jednakże nie cierpiał z tego powodu. W naturze Nikodema Dyzmy nie leżała umiejętność silnych pragnień, nie mówiąc już o namiętnościach.
Jadł dobrze, spał dobrze i próżnował.
Czuł się z tem wszystkiem znakomicie. Przytył nieco
