Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/157

 — Pan prezes uważa, że pan sekretarz sam musi powiedzieć.
 Wszyscy uprzejmie roześmieli się.
 — Mój Boże — wtrąciła pani Przełęska — mnie się zdaje, że jakieś tysiąc złotych...
 — Tysiąc dwieście! — spiesznie skorygował Krzepicki.
 — Co? Tysiąc dwieście? No, więc ja panu dam tysiąc pięćset.
 Obrzucił triumfującem spojrzeniem pokój, a Krzepicki wśród zachwyconych „ochów“ pani Przełęskiej, zerwał się i głośno szurgając nogami, dziękowł panu prezesowi.
 Pani Przełęska oświadczyła, że to nie może skończyć się na sucho i kazała służącemu przynieść butelkę szampana.
 — No, — rzekł Dyzma, podnosząc szklaneczkę — no, panie Krzepicki, tylko jeden jedyny warunek: sztama! Rozumiesz pan? Sztama!
 — Sztama, to znaczy, musimy trzymać jeden za drugim. I ani pary z gęby o tem, o czem ze sobą gadamy...
 — Rozumiem, panie prezesie.
 — A ja panu powiem, że jak będę z pana zadowolony, to na święta, czy przy innej okazji, dwa, trzy tysiączki gratyfikacji...
 Krzepicki odprowadził Dyzmę do hotelu. Po drodze rozmawiali jeszcze o organizacji banku i Nikodem zapowiedział, że zaraz jutro poznajomi Krzepickiego z dyrektorem Wandryszewskim.
 — Nie będę miał zbyt wiele czasu, bo muszę załatwić inne sprawy, więc tak się umówimy, że organizacją zajmie się Wandryszewski, a sprawozdania będzie składał nie mnie, tylko panu, rozumiesz pan? A pan będziesz gadał ze mną i referował i moje rozporządzenia powtarzał tamtemu.
 — Tak będzie najlepiej — potwierdził Krzepicki.
 — Umiejętność kierowania, panie Krzepicki, zapamiętaj to pan sobie, polega na umiejętności szybkiej decyzji!