Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/16

 Szmalec skwierczał na patelni. Nikodem przełknął ślinę.
 — Niech będzie za psie.
 Nagle przypomniał sobie, że nie przeszukał kieszeni fraka. Szybko rozwinął paczkę. Rzeczwiście, w spodniach była szklana cygarniczka, a we fraku chusteczka do nosa. Wziął oba znalezione przedmioty i wsunął do kieszeni marynarki. Jednocześnie namacał w niej coś nieznajomego. Jakby tektura... Aha, to ten znaleziony list. Zaproszenie.
 Ponownie wyjął z koperty i przeczytał. Na samym dole uderzył niespodziewanie w jego świadomość drobny druk:
 „Strój balowy — ordery“.
 Rzucił okiem na frak. Raut... Jedzenie, dużo jedzenia i to darmo...
 — Warjat jestem — pomyślał, jednakże znowu uważnie przeczytał zaproszenie: — 15-go lipca r. b. o godz. 8-ej wieczór.
 Myśl nie dawała się odpędzić.
 — Panie Walenty, dziś piętnasty? — zapytał.
 — A piętnasty.
 — A która to godzina będzie?
 — A będzie i dziesiąta, ale teraz siódma.
 Dyzma stał chwilę nieruchomo.
 — A cóż mi zrobią? — pomyślał. — Najwyżej wyrzucą za drzwi. Zresztą, napewno tyle ludzi tam będzie...
 Wyjął przybory do golenia i zaczął się przebierać.
 Pracując w czytelni powiatowej, podczas długich godzin przedobiednich, kiedy prawie wcale nie było roboty, z nudów czytywał książki. Nieraz też trafił na opis balów i rautów, urządzanych przez różnych hrabiów i ministrów. Wiedział — o ile książki opisywały prawdę, — że na takich wielkich przyjęciach zazwyczaj bywa wiele osób nieznających się wzajemnie i że zatem może mu się udać to, zdawałoby się ryzykowne przedsięwzięcie. Zwłaszcza, jeżeli nie będzie specjalnie wyróżniał się wśród gości.