Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/161

gdy Krzepicki z całą stanowczością stwierdził, że od przybytku głowa nie boli.
 Nie napisał o tem Ninie, gdyż zgodnie z jej prośbą, wogóle do niej nie pisywał. W Koborowie listy zawsze przechodziły przez ręce Kunickiego i Nina obawiała się, by ten nie otworzył koperty, jak to już przed paru laty zdarzyło się z listami Kasi.
 Urządzaniem mieszkania pana prezesa zajmował się Krzepicki i to z taką energją, że w ciągu dwóch tygodni wszystko było wykończone i Nikodem przeprowadził się z hotelu na Wspólną.
 Nazajutrz wyjechał do Koborowa, by zabrać rzeczy i rozmówić się z Kunickim.
 Była to niedziela, a że zapomniał zadepeszować po konie, musiał iść pieszo. Odległość nie przekraczała dwóch kilometrów, a że ranek był piękny, przechadzka ta Dyzmie sprawiła nawet przyjemność.
 W pobliżu tartaku spotkał starszego majstra z papierni, który z szacunkiem ukłonił się Dyzmie. Dyzma przystanął i zapytał:
 — Cóż tu u was słychać w Koborowie?
 — Dzięki Bogu, nic nowego, proszę pana administratora.
 — Nie jestem już administratorem, tylko prezesem banku. To nie czytaliście tego w gazecie?
 — Czytaliśmy, a jakże, że nas taki zaszczyt spotkał.
 — No więc? Więc mówi się do mnie panie prezesie. Rozumiecie?
 — Rozumiem, panie prezesie.
 Dyzma włożył ręce w kieszenie, kiwnął głową i ruszył dalej. Po paru krokach odwrócił się jednak i zawołał:
 — Hej, człowieku!
 — Słucham, panie prezesie.
 — A pan Kunicki jest w pałacu?
 — Nie, panie prezesie, pan dziedzic pewnikiem w Siwym borku, bo tam kolejkę zakładają.
 — Przecież dziś niedziela, święto.
 — O, u pana dziedzica to święto jest wtedy, jak