Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/162

roboty niema, panie prezesie — rzekł majster z gorzką ironją.
 Dyzma nasrożył się:
 — Tak powinno być. Praca, to grunt! A wy tobyście wiecznie świętowali. Naród z was taki.
 Założył ręce na plecy i poszedł w stronę pałacu.
 Drzwi frontowe były zamknięte i dopiero po kilku dzwonkach otworzył je lokaj, który struchlał, ujrzawszy minę Dyzmy.
 — Co, do cholery, powymieraliście tutaj! Dodzwonić się nie można!
 — Moje uszanowanie, jaśnie panu, przepraszam najmocniej, byłem w kredensie...
 — Co w kredensie! Bałwanie jeden! Pół godziny czekam, a on w kredensie. Bydlę nieskrobane! No, zdejmujże palto, co patrzysz jak wół na malowane wrota. Gdzie pani?
 — Niema, proszę pana administratora, jaśnie pani pojechała do kościoła.
 — Po pierwsze, nie żaden pan administrator, tylko pan prezes, ćwoku jeden, a po drugie, to jak państwa niema, to wy tutaj sobie święto urządzacie, próżniaki! Niema święta! Święto jest wtedy, jak roboty niema, rozumiesz! Za mordę was trzeba trzymać! No, czego stoisz?
 Lokaj ukłonił się i wyślizgnął się do hallu.
 — Za mordę tych draniów trzeba trzymać — mruczał Dyzma do siebie — inaczej na łeb włażą.
 Włożył ręce w kieszenie i zaczął chodzić. Wszystkie pokoje były już sprzątnięte, w sypialni Kunickiego natomiast na środku pokoju stała szczotka do zamiatania. Zadzwonił i bez słów, wskazał służącemu szczotkę.
 — Uch, cholera! — burknął, gdy ten zniknął za drzwiami.
 Obszedł cały parter i wszedł na górę. W saloniku Niny były otwarte okna. Nie był tu jeszcze nigdy i z ciekawością zaczął oglądać meble, obrazy, fotografje.
 Tych najwięcej było na biurku. Nikodem usiadł na małym foteliku i przyglądał się im. Od niechcenia