Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/173

zes Dyzma nieodmiennie natychmiast wydawał ostateczną decyzję:
 — Tę propozycję odrzucić.
 Albo też:
 — Załatwić przychylnie.
 Początkowo dyrektor miał daleko idące wątpliwości, jednakże z biegiem czasu ku swemu najwyższemu zdumieniu przekonał się, że decyzje prezesa zawsze są najszczęśliwsze.
 Oczywiście, nie przypuszczał nawet, by w tych decyzjach jakąkolwiek rolę mogły odgrywać rozmowy prezesa z sekretarzem Krzepickim.
 W tymże czasie patera do biletów wizytowych w prywatnem mieszkaniu prezesa Dyzmy zaczęła napełniać się kartami, na których widniały nazwiska nietylko wszystkich grubych ryb politycznych i finansowych, lecz i bardzo liczne nazwiska arystokratyczne. Nikodem własnoręcznie, za każdym razem, gdy inne bilety przykrywały kartę księcia Tomasza Roztockiego, wydobywał ją i kładł na samym wierzchu.
 Wizyty przyjmował rzadko, tłumacząc się nawałem pracy. Tem niemniej rewizytował wszystkich, bacząc, by ściśle przestrzegać przepisów zawartych w książce „Bon-ton“.
 Stosunki z panią Przełęską i magiczne słowo „Oxford“ otwarły przed Nikodemem wszystkie drzwi pluto- i arystokracji. Książę Tomasz nazywał go głośno nowoczesnym Wokulskim, a multimiljoner Zbigniew Szwarcnagel Neckerem dwudziestego wieku.
 To też za rzecz normalną uznano, że gdy powstał ostry zatarg między rządem z jednej, a przemysłem naftowym z drugiej strony, obie z ufnością zwróciły się do prezesa Dyzmy, prosząc o arbitraż. Sprawa została przezeń rozstrzygnięta posalomonowemu. Najpierw zwlekał z decyzją, co zapewniło mu wdzięczność przemysłowców, następnie zaś uznał, że premje wywozowe na ropę naftową nie mogą być stosowane, co zadowoliło rząd.
 Z racji tego arbitrażu, prasa ponownie zamieściła podobiznę Nikodema, z czego ten nie cieszyłby się