Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/174

wcale, gdyby mógł przewidzieć, jakie to da skutki i w jak prędkim czasie.
 Pewnego dnia urzędował w swym gabinecie, pochłonięty lekturą kroniki kryminalnej w sensacyjnych dziennikach, gdy dobiegły go podniecone głosy z sąsiedniego pokoju, który był gabinetem Krzepickiego.
 Wyraźnie ktoś chciał uzyskać audjencję u prezesa i wbrew wyprosinom Krzepickiego ośmielał się robić awanturę.
 Zirytowało to Dyzmę. Zerwał się i otworzył drzwi:
 — Cóż to za wrzask do djabła!
 Krzepicki, który stał tuż przy drzwiach zameldował:
 — Panie prezesie, tu jakiś Bączek, czy Boczek, chce gwałtem...
 Nie dokończył, gdyż gruby, niski człowiek wysunął się przed niego i zawołał:
 — Servus, panie Nikodemie, to ja.
 Dyzma poczerwieniał. Przed nim z wyciągniętą łapą stał pan naczelnik urzędu pocztowego z Łyskowa. Trzeba było opanować się:
 — A dzień dobry — powiedział — proszę wejść.
 Zamknął drzwi, lecz licząc się z tem, że Krzepicki może podsłuchiwać, odprowadził gościa w najdalszy kąt pokoju i siadając na kanapie, wskazał mu krzesło:
 — Czego pan chce, panie Boczek?
 Boczek teraz dopiero uczuł się onieśmielony.
 — Ja tak po starej znajomości, panie Nikodemie...
 — Panie Boczek — przerwał Dyzma — do mnie prezes rady ministrów mówi „panie Nikodemie“, a pan możesz wysilić się na pana prezesa.
 — Ja przepraszam, ale tak wyrwało się podawnemu, po koleżeńsku... panie prezesie.
 — No, o tem pan zapomnij. Czego pan sobie życzysz, panie Boczek?
 — Ot tak, z uniżoną prośbą przyjechałem do pana prezesa, niby po starej znajomości.
 — Dobrze, dobrze, więc co?
 — O wstawienie się za mną. Od miesiąca już jestem bez posady, a żona, dzieci...